Rozdział 81

Czułam ciepłe promienie słońca na powiekach. Z trudem otwarłam oczy i ujrzałam najpiękniejszy widok na świecie. Kilka centymetrów od mojej twarzy znajdowała się twarz słodko śpiącego Niall'a. Jego blond włosy były strasznie nastroszone, ale nawet to nie odejmowało mu uroku. Jedną rękę miał pod policzkiem, a drugą mocno obejmował mnie w tali. Nie mogła się powstrzymać i opuszkami palców delikatnie przejechałam po jego bladym policzku. Po chwili ten zaczął się wiercić i powoli otworzył zaspane oczy. Gdy jego tęczówki napotkały moje chłopak uśmiechnął się słodko i wyszeptał

-Cześć malutka-moje serce chciało wyrwać się z piersi. Nie pamiętam kiedy ostatnio mnie tak nazwał.

-Hej-odparłam również lekko unosząc kąciki ust

-Jak się dzisiaj czujesz?-zapytał z trosko przenosząc ciepłą dłoń na mój policzek

-Lepiej. Dziękuję że zostałeś ze mną wczoraj-powiedziałam na jednym wdechu

-Dla Ciebie wszystko. Co powiesz na pyszne śniadanie i spacer?-zapytał z nadzieją

-Bardzo chętnie, tylko daj mi chwilę na ogarnięcie się

-Będę czekał w salonie-wyszedł, a ja nie mogłam opanować natłoku myśli w mojej głowie. Od kiedy on znów tak strasznie mnie onieśmiela?

Wzięłam szybki prysznic, ubrałam się i wyszłam do salonu, gdzie na kanapie czekał już na nie gotowy Irlandczyk. Miał na sobie jasne spodnie, siwą koszulkę i białe wysokie buty.

-Ślicznie wyglądasz-szepnął spuszczając wzrok na swoje buty i rumieniąc się lekko

-Chodźmy żeby nie obudzić chłopaków-szepnęłam wymijając jego komplement. Śniadanie zjedliśmy w przytulnej restauracji niedaleko naszego hotelu, i ruszyliśmy trochę pozwiedzać. Chodziliśmy zabytkowymi uliczkami Florencji świetnie się bawiąc. Cały czas śmialiśmy się i wygłupialiśmy. Tak było aż Niall'a nie rozpoznały fanki. Podbiegły do nas cztery dziewczynki.

-O mój boże ty jesteś Niall Horan!-krzyknęła niska blondynka

-Cześć miło was poznać dziewczyny-uśmiechnął się miło blondyn

-Możemy prosić o autograf-zapytała błagalnie inna

-Jasne!-odeszłam na bok, aby im nie przeszkadzać i zaczęłam rozglądać się po uliczce. Poczułam że ktoś ciągnie mnie za lewą rękę więc wystraszona spojrzałam w tamtą stronę. Jakaś mała dziewczynka z dużymi brązowymi oczami trzymała kurczowo moją dłoń, a drugą ściskała kartkę i długopis

-A ty dasz mi autograf?-zapytała słodkim cienkim głosikiem. Przykucnęłam przed nią i zapytałam z uśmiechem

-Ja? Przecież nie jestem nawet sławna. Jestem tylko przyjaciółką Niall'a

-Ale to zaszczyt ich znać. Opowiesz mi coś o nich?-poprosiła . Nie mogłam odmówić tak słodkiej istocie

-Wszyscy są wspaniali i maja wielkie serca. Zawsze mogę na nich liczyć.-odparłam z uśmiechem

-A czy Niall cię kocha?

-Słucham?-zapytałam zszokowana

-Bo moja mamusia mówi że jak się kogoś kocha to się go przytula całuje i patrzy miło, i on właśnie tak na ciebie patrzy-moją twarz oblał bordowy rumieniec i nie wiedziałam co powiedzieć. Na szczęście chłopak mnie uratował podchodząc do mnie zresztą fanek

-Wszystko w porządku Cassie?-zapytał. Stanęłam na nogi

-Jasne, tak sobie rozmawiamy-odparłam z uśmiechem

-Aha. Dziewczyny wiecie było bardzo miło was poznać, ale chciał bym spędzić teraz trochę czasu z tą śliczną dziewczyną-objął mnie ramieniem a moje ciało przeszły miliony dreszczy.

Pożegnaliśmy się z dziewczynkami i ruszyliśmy dalej. Usiedliśmy w parku na jednej z ławek hojnie oblewanych przez jasne promienie słońca

-Mówiłem ci wczoraj ze chciał bym porozmawiać-zaczął niepewnie-możemy teraz, czy nie masz ochoty ?-zapytał nerwowo bawiąc się rękoma

-Chyba powinnyśmy-rzekłam z lekkim uśmiechem

-Bo mówiłaś ze się zmieniłem i ja przemyślałem to i doszedłem do wniosku, że naprawdę masz rację. Stałem się przeciwieństwem siebie. Zachowuję się jak nie wiadomo jaka gwiazda. Zapomniałem dlaczego śpiewam. Robiłem to dla pieniędzy i sławy, a nie dla tego ze to kocham. Ubieram się w rzeczy których nie cierpię tylko po to by inni ludzie byli zadowoleni. Nie chcę już taki być. Od teraz już zawsze będę tylko sobą. Tym chłopakiem w sportowych ciuchach ,z gitarą, i marzeniami. Cassie dziękuję że mi to uświadomiłaś

-Nie a za co. Cieszę się że to nareszcie ty.-odparłam z wielkim uśmiechem kładąc dłoń na jego kolanie-to naprawdę ty.

-Tak. Cieszę się że potrafiłaś mi zaufać. Ze powiedziałaś co cię gnębi. I że mogłem być przy tobie wczoraj

-Niall jesteś wyjątkowym chłopakiem, tylko nie uciekaj od prawdziwego siebie aby zadowolić innych

-Już nie będę-zapewnił mnie.

-Zbierajmy się, chłopcy na pewno się martwią-zarządziłam i ruszyliśmy w drogę powrotną. Znów widzę ten błysk w jego oczach, lekko zaróżowione policzki i uśmiech. Dawno taki nie był...Chyba naprawdę wrócił Mój Niall, którego tak szaleńczo kocham, i za którym cholernie tęskniłam. Muszę go teraz wspierać. Już nigdy ten niewysoki blondynek nie może zwątpić w siebie...Nigdy...

***********************************************************************

Hej :)

Mam ferie, za oknem pada śnieg a mi się nic nie chce...czy to normalne?  Never mind...

Rozdział nie za długi, ale przynajmniej w moim mniemaniu dość słodki:)

Dziś nie będzie szantażu, bo nie mam pojęcia kiedy pojawi sie następny. Ale proszę i tak komentujcie. Napiszcie choć jedno słow, ale napiszcie. Dla was to pół minuty roboty, a dla mnie cały dzień nieopisanego szczęścia. Nie chcecie mnie uszczęśliwić? A jak jestem szczęśliwa to piszę lepsze rozdziały...tak tylko mówię :P

Dobra wiec komentujcie i nie zapominajcie o KONKURSIE który opisałam w poprzednim poście.

Kocham Was

Wasza Ola :)