Mordki!

Hej, hej!
Słuchajcie mam ważną informacje do dziewczyn, które piszą własne blogi, lub po prostu zajmują się tym. Otóż właśnie dołączyłam do ekipy pewnego bloga, który zajmuje sie pisaniem Imaginów o naszych chłopcach z 1D :) Jednak aby wyszło cos fajnego potrzeba jest wiecej autorek. Moim zdaniem jest to świetna forma sprawdzenia się i oczywiście wyrzucenia z siebie  różnych emocji oraz opowieści:)
To co podoba wam się? :D
Jeśli jesteście zainteresowane pracą z innymi to zgłoście sie :)
Tu podam wam linka gdzie uzyskacie wiecej informacji
http://imagin1d.blogspot.com/2014/12/czy-odwiesic.html
Zgłaszajcie się, nie ma sie czego bac!!

Ja również chętnie odpowiem jakbyście miały jakieś pytania :)

Buziaki :**
Wasza Lexy :*

Rozdział 115

Pretend you’re happy, pretend we’re fine

I guess that’s easier after all this time

Talk about someone else and look in my eye

I know you still hold on to us inside

But we watched that butterfly fly

I’d give anything just to be with you again but it’s not the right time

And I’d give anything just to feel you on my skin

But it’s not the right time and it’ll never be the right time, will it?

And it might never be the right time and that’s the hardest part of it

(And it might never be the right time, that’s the hardest part of it)

I keep you in my mind even though you’ve gone

Holding on to nothing’s easier than letting go

Stuck in the memory of what has been

Just please don’t love another like you loved me

‘Cause time doesn’t heal, it just leaves me asking why

I’d give anything just to be with you again but it’s not the right time

And I’d give anything just to feel you on my skin

But it’s not the right time and it’ll never be the right time, will it?

And it might never be the right time and that’s the hardest part of it

(And it might never be the right time, that’s the hardest part of it)

And I don’t know why I feel this way

If I could I’d change, believe me

I know that you feel the same, is it too late for saving?

Oh here I go again

I’d give anything just to be with you again but it’s not the right time

And I’d give anything just to feel you on my skin

But it’s not the right time and it’ll never be the right time, will it?

And it might never be the right time and that’s the hardest part of it

(And it might never be the right time, that’s the hardest part of it)

Skończyłam śpiewać, a chłopcy zaczęli bić mi brawo.

-Zapomniałaś wiele, a jednak talent został-podsumował Liam

-A może napisalibyśmy coś na naszą nową płytę razem?-zaproponował Harry

-Tak to swietny pomysł!-krzyknął Lou i pognała po coś na górę. Po chwili okazało się, że był na górze po kartki i długopisy. Każdemu rozdał i zasiedliśmy w ciszy.

-Too o czym będzie ta piosenka?-przerwał ciszę Zayn

-Cicho Idioto skupiamy się-warknął Lou

-Nie jestem Idiotą Debilu-krzyknął Malik i rzucił się na niego. Zaczęli się tarzać po dywanie wykrzykując w swoją stronę różne wyzwiska. Jednak Lou przebił wszystko mówiąc, ze włosy Zayn'a wcale nie są tak fajne jak myśli. Mulat usiadł obrażony na fotelu i Tommo dumnie rozsiadł sie na fotelu. Całej tej scenie towarzyszył głośny śmiech naszej czwórki. 

-No i tak się z nimi pracuje-westchnął Niall

-I won't act my age, no I won't act my age

No, I'll still feel the same around you
Hey!-zaśpiewał wesoło Harry

-Skąd to znasz?-zapytał zaciekawiony Niall

-Właśnie to wymyśliłem-odparł Harold wzruszając ramionami

-To jest dobre-dodał Liam i zabraliśmy sie wspólnie za tworzenie piosenki

Przez cały ten czas pokój wypełniały nasze śmiechy, wesołe krzyki i dźwięki gitary. Myślę, ze właśnie tego wszyscy potrzebowaliśmy. Potrzebowaliśmy w tym momencie wyluzować i odetchnąć. Nagle każdego z nas nabrało niesamowitego pędu i zgubiliśmy się. Każdy z nas czasem gubi się w rzeczywistości jaka go otacza. Choćbyśmy nie wiem jak sie starali czasem i tak wpadniemy w zamieć wspomnień, obaw o przyszłość i problemów z teraźniejszości. Wirują one w okół nas jak płatki śniegu w zimowy dzień. Czasem powodują gniew, innym razem rozpacz, lecz zawsze wnoszą nowy pogląd na nasze życie. Mimo bólu jaki przynoszą to pomagają. Może jeszcze tego nie wiesz, ale ja wiem. 

Zawsze.

Musisz po prostu wziąć się w garść i przeć na przód. Bo nikt nie pomoze ci tak, jak ty sam możesz to zrobić. Musisz nauczyć się być swoim najlepszym przyjacielem bez względu na to czy masz ich pełno dookoła siebie czy nie. 

Nie wszyscy mają to szczęście które mnie spotkało; czyli posiadanie najlepszych przyjaciół na świecie. Czasem są strasznie irytujący, dziecinni i marudni, ale wiem, ze mogę na nich liczyć. Są moją prawdziwą rodziną.

Moje przemyślenia przerwał dźwięk dzwonka do drzwi. Wszyscy oderwaliśmy się od rozmowy i spojrzeliśmy po sobie. Nikt z nas nie spodziewał się o tej porze gościa. W końcu Harry ruszył swe zacne cztery litery i poszedł otworzyć. Po otwarciu przez niego drzwi usłyszeliśmy głośny i wyraźnie zdenerwowany głos chłopaka

-Co ty tu do cholery robisz?!-od razu podnieśliśmy się i biegiem ruszyliśmy do drzwi w których progu dostrzegliśmy...

*****************************************************************************************

Tak wiem to baaardzo krótkie, ale tylko tak mnie natchnęło... ;/ Piosenka która śpiewa Cass to The Hardest Part-Nina Nesbitt

Komentujcie proszę!!!!

Kocham Was i Buziaki Lexy :**

Rozdzial 114

-Ale to jeszcze nie koniec niespodzianek-szepnął mi chłopak do ucha
-Jak to?-zapytałm odrywając się od niego i zadzierając głowę by spojrzeć na niego z wyraźnym zdziwieniem wymalowanym na mojej twarzy. Blondyn uśmiechnął się tajemniczo i pociągnął mnie za rękę w stronę huśtawki. Usiedliśmy na niej a chłopak wręczył mi mały złoty kluczyk. Już chciałam zapytać o co chodzi, ale Niall wziął z ziemi drewniane pudełko i położył je na swoim kolanie. Teraz już wiedziałam, ze kluczyk, który mi przed chwilą wręczył pasuje do zamka w pudełku jakie trzymał
-Co jest w środku?-zapytałam szybko
-Jeszcze nic, ale chcę żebyśmy zapełnili je naszymi wspomnieniami. Tylko naszymi.
Uśmiechnęłam się szeroko i otworzyłam pudełko. Następnie włożyłam do niego wszystkie koperty i karteczki jakie dzisiaj przygotował dla mnie ten uroczy blondas.
-Więc to nasz nowy początek?-zapytałam nieśmiało spoglądając na niego
-Tak Cass. Nowy i lepszy początek. Nie musisz sobie niczego przypominać, bo stworzymy nowe wspomnienia.
-Masz rację-odparłam odwzajemniając uśmiech chłopaka. Już otwierałam usta by coś powiedzieć, gdy mój telefon zaczął dzwonić.
-Odbierz-powiedział spokojnie chłopak. Niepewnie nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam telefon do ucha
-Halo?-zapytałam do słuchawki nie spuszczając wzroku z chłopaka
-Cześć blondyno. Musimy się wybrać do kręgielni. Kiedyś byłem w to dobry
-Tristan?-zapytałam rozbawiona jego chaotyczną wypowiedzią
-Na świętego Mikołaja jeszcze za wcześnie więc raczej tak.
-Wiesz nie  bardzo mogę teraz rozmawiać...
-Okey, to jutro będę po ciebie o 19. Pa
-Ale...-niestety już się rozłączył
-To ten koleś, którego dzisiaj poznałaś?-zapytał wyraźnie smutny chłopak
-Tak. Zaprosił mnie na kręgle. Jesteś zły?
-Nie, w porządku...w porządku-wbił wzrok w ziemie i bawił się nerwowo palcami. Przysunęłam się do niego i uniosłam jego podbródek tak aby spojrzał mi w oczy.
-Może nie znam cie zbyt długo, ale już wiem kiedy kłamiesz-szepnęłam, na co kąciki ust chłopaka powędrowały lekko do góry.
-A teraz chodź do środka, bo zmarzłam tu.
Oboje wstaliśmy i w ciszy udaliśmy się do kuchni.
-Masz ochotę na gorącą czekoladę?-zapytał blondyn
-Jesli ją zrobisz to tak-oboje się zaśmialiśmy.
Chłopak zaczął przygotowywać napój, a ja usiadłam na blacie i mu się przyglądałam.
Niall jest niesamowicie przystojny. Ma piękne oczy, a jego śmiech mnie rozbraja. Ale to widzą wszyscy. Kiedy jest smutny, wyglądaj jak mały chłopczyk, a jego oczy wtedy tracą blask. Kiedy się denerwuje lub kłamie nie patrzy ci w oczy i bawi się dłońmi. Często tłumi w sobie emocje i zaciska mocno zęby by nie powiedzieć czegoś czym może urazić innych. Kiedy jest zakłopotany pociera kark dłonią, lub bawi sie swoimi włosami .Jest strasznie wrażliwy a jednocześnie niesamowicie twardy, bo świat show biznesu go nie zniszczył. Potrafi zamknąć się przed wszystkimi i nie dopuszczać nikogo, bo tak cholernie przeraża go wizja bólu. Jednak dla swoich przyjaciół zrobiłby wszystko. Bez wyjątku.
To tylko pare rzeczy, a jednak tak dużo o nim mówią. Powoli zaczynam się go uczyć na nowo, tylko jeszcze nie jestem pewna czy to dobrze.
Coś czego na pewno nie chce to skrzywdzić go.
-Hej Malutka co jest?-chłopak zamachał dłonią przed moja twarzą
-Yyyy...co? Mówiłeś coś?-zapytałam lekko zdezorientowana
-Mówiłem, ze już skończyłem-zaśmiał się chłopak
-Sory, zamyśliłam się-mruknęłam cicho
-A o czym tak myślałaś?-zapytał zaciekawiony unosząc brew ku górze i nie spuszczając ze mnie wzroku
-O niczym-mruknęłam, a moją twarz oblał bordowy rumieniec.
-O niczym?-zapytał a jego uśmiech stał się jeszcze większy
-Ugh przestań-burknęłam i zeskoczyłam z blatu. Wyminęłam chłopaka i już chciałam iść do salonu, ale blondyn złapał mnie za łokieć i obrócił w swoją stronę. Prawą rękę położył na mojej talii i przysunął mnie jeszcze bliżej siebie. 
-Wyglądasz słodko gdy sie złościsz-wymruczał patrząc mi głęboko w oczy. 
Tą magiczną chwilę przerwał trzask drzwi wejściowych i śmiechy chłopaków. Słysząc ich momentalnie odskoczyliśmy od siebie. Sama nie byłam jeszcze pewna jak powinniśmy się zachowywać przy sobie, to wszystko jest dziwne...
-Cześć dzieciaki, co robiliście?-zaczął Lou wpadając do kuchni, a za nim wbiegła pozostała trójka.
-Louis debilu to ich sprawa co robili-Liam trzepnął szatyna w tył głowy. Tommo od razu obrócił się i powalił Payne'a na ziemię. Widząc to wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem i uciekając z pola walki udaliśmy się do salonu.
Niall wziął gitarę na kolana i zaczął cicho grać jakąś melodię
-Co to za piosenka?-spytałam go szybko, bo niesamowicie mi sie spodobała
-Sam nie wiem. Wymyśliłem to parę dni temu, ale nie mam tekstu.
-Zagraj to od początku. Ja chyba coś mam
-Serio?-zapytał z wielkim uśmiechem
-Znaczy nie wiem czy to jest warte uwagi...-zaczęłam się tłumaczyć cała czerwona ze wstydu
-Śpiewaj-szybko powiedział Liam, który właśnie wchodził do salonu wraz z Lou.
-No wiesz...
-Cass...zaśpiewaj nam-powiedział Niall cicho patrząc mi się w oczy z tym swoim ciepłym uśmiechem na ustach
-No dobrze...

******************************************************************************
Hej Mordki :D
ważne pytanie!! w nastepnym rozdziale ma sie pojawić piosenka jaka Cassie będzie spiewać. I mam tu wstawić jakąś piosenkę kogoś mega sławnego i z talentem, czy sama coś napisać? Piszcie
Buziaki Lexy **

Rozdział 113

Sama nie wiem jak długo grałam. Zatraciłam się w tej muzyce i nie potrafiłam przestać. Lecz mój żołądek w końcu wygrała i musiałam iść coś zjeść. Weszłam do łazienki, aby obmyć twarz i zmyć z niej resztki łez i mojego kompletnie popsutego już w tej chwili makijażu. Gdy otwarłam drzwi swojego pokoju, już chciałam wychodzić, lecz na podłodze leżała niebieska kartka z moim imieniem. Niepewnie ją podniosłam o odczytałam jej zawartość.

"Jestem Idiotą. Oboje to wiemy Maleńka. Ale zrób dla mnie jedną rzecz. Tylko jedną. Idź za strzałkami.

 Twój N. "

-Jakimi strzałkami?-zapytałam głośno rozglądając się po korytarzu i dopiero wtedy dostrzegłam kartki z narysowanymi strzałkami poprzyczepiane do ścian korytarza. Miały one różne kolory i było ich pełno. Cały czas trzymając w dłoniach pierwsza kartkę jaka znalazłam, podążyłam za wskazówkami. Doprowadziły mnie one do jednego z pokoi. Na jego drzwiach wisiała kartka z napisem "Wejdź". Więc tak zrobiłam. Był to zdecydowanie męski pokój, jednak panował w nim porządek. Szczerze mówiąc nie bardzo go kojarzę. Rozejrzałam się po nim i zauważyłam pare zdjęć i innych prywatnych rzeczy, lecz większą uwagę przykuła leżąca na łóżku kolejna rzecz zaadresowana do mnie. Tym razem jednak była to koperta. Obróciłam ją parę razy w dłoniach zastanawiając się czy na  pewno chcę się w to bawić. Jednak w końcu ciekawość wygrała i otworzyłam ją szybko wyjmując zawartość.

"Gdy byliśmy razem nikt inny do szczęścia nie był nam potrzebny. Idealnie się uzupełnialiśmy. Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi Cass i to właśnie dlatego byliśmy tak szczęśliwi. W swoim towarzystwie czuliśmy się najlepiej i wiedziałem, ze zawsze bez wzgledu na wszystko mi pomozesz. Tak jak wtedy gdy przyleciałaś do mnie do Holandii gdy byłem w szpitalu

Teraz zajrzyj do szafy.

Twój N."

W kopercie znalazłam również nasze wspólne zdjęcie. Siedzieliśmy z Niallerem i śmialiśmy się. Piękne wspomnienie...szkoda, ze go nie pamiętam...

Potrząsnęłam głową by wymazać przykre wspomnienie i zostawiając kopertę na komodzie otwarłam szafę. Do niebieskiej bluzy przyczepiona była kolejna koperta. Ostrożnie ja odczepiłam i wyjęłam jej zawartość.

"Nie chciałem oddać ci swojego serca, bo tak wypadało. Chciałem to zrobić, bo bez ciebie ono byłoby martwe. Byłas i wciąz jesteś dla mnie wszystkim. Wiem, że tego nie pamiętasz, i wiem, ze ja jestem naciskam, jednak Cass twoje pojawienie się w moim życiu odmieniło je. Dzięki tobie zyskałem kawałek nieba. Jesteś najwspanialszym co mógł mi pogarować los.

A teraz załóż tą bluzę ze yś nie zmarzła i chodź do ogrodu.

Twój N,"

To co przeczytałam było wspaniałe. Ale wiedziałam, ze nie mogę się teraz rozkleić. Ostrożnie zdjełam bluzę z wieszaka i włożyłam na siebie. Przyłożyłam jej kawałek do nosa i zaciągnęłam się jej pięknym zapachem.

Znam ten zapach. Uwielbiam go. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale to właśnie czuję. 

Wzięłam wszystkie koperty jakie na mnie czekały i powoli ruszyłam do ogrodu.

Z trudem rozsunęłam drzwi tarasowe i wyszłam na zewnątrz. Miał rację, było chłodno, Rozejrzałam się dookoła, lecz nigdzie nie było śladu blondyna. Nie wiem czemu, ale na myśl przyszła mi tylko stara drewniana huśtawka, stojąca na tyłach ogrodu. To na niej ukryłam się pierwszego wieczoru, gdy nie wiedziałam co robić. 

Ruszyłam ścieżką w jej stronę. Gdy tam dotarłam, po prostu zamarłam. Na huśtawce rozłożona była beżowa narzuta i parę poduszek. W okół niej rozstawione były kolorowe lampiony. A na środku stał Niall z kopertą w dłoniach. 

Na drżących nogach podeszłam do niego, a ten bez słowa wręczył mi kopertę. Otwarłam ja i wyjęłam ostatni list.

"Oh Skarbie...nawet nie wiesz jak bardzo mi cię brakuje. Nie jestem dobry w słowach, zbyt często plącze mi się język i nie mówię ci wielu ważnych rzeczy, choć powinienem. Jedna z nich, lecz zdecydowanie najważniejsza to Przepraszam. Jest mi strasznie przykro za to, ze tak okropnie cię traktowałem. Ale jestem bezsilny. Nie radzę sobie z tą cała sytuacją. Śmiertelnie boję się, ze mozesz mnie zostawić. Dlatego jestem takim pieprzonym idiotą. Proszenie o wybaczenie to chyba za dużo, ale chcę błagać o szansę. Wynagrodzę ci wszystkie błędy i będę starał się o ciebie jak szaleniec. Bo o taka miłość warto. 

Więc czy dasz temu Idiocie który teraz stoi przed tobą drugą szansę?
Twój N. "

Podniosłam wzrok znad kartki i spojrzałam w te piękne lazurowe tęczówki. Wszystkie słowa nagle straciły jakikolwiek sens. I nieważne co teraz bym powiedziała. Tylko jedno było  odpowiednie, wręcz idealne.

-Tak-szepnęła cicho, lekko się uśmiechając. 

Chłopak przez chwilę nie wierzył w to co usłyszał, lecz gdy tylko dotarło do niego co powiedziałam uśmiechnął się szeroko i mocno mnie objął. Gdy chciał już cofać ręce wtuliłam się w niego mocniej i zaciągnęłam zapachem jego perfum. Niczego więcej w tej chwili nie potrzebowałam. Właśnie tak było mi teraz Idealnie.

*********************************************************************************

Hej Mordki :* 
Jest nowy, napisałam go bardzo szybko w przerwie między kolejnymi odpałami. Prosze komentujcie :**
Buziaki Lexy

Rozdział 112

-No więc?-zapytał Tristan
-No więc co?-zapytałam nie rozumiejąc o co mu chodzi i odkładając łyżeczkę, którą jeszcze przed chwilą mieszałam kawę na talerzy
-Jaka jest twoja historia. W końcu musiał być jakiś powód przez który o świcie szłaś bez celu przed siebie.
-Nie chcesz tego słuchać.
-Wręcz przeciwnie.
Chwilę zbierałam się w sobie zanim zaczęłam. W sumie sama nie wiedziałam co mu powiedzieć. Ale z drugiej strony on mnie nie zna, więc może jakoś uda mu się zrozumieć co czuję.
-Miałam operację. Przeszczep serca, bo moje z niewiadomych przyczyn było bardzo słabe i nie było innego wyjścia. Po operacji zapadłam w śpiączkę i ona spowodowała, że mam amnezję. Nie pamiętam ostatnich trzech lat ze swojego życia. Totalna pustka.
-No to faktycznie masz przerąbane-skomentował blondyn
-To w sumie nie wszystko. Mieszkam z moimi przyjaciółmi i chłopakiem, których w ogóle nie pamiętam.  Są świetnymi ludźmi, ale nie rozumieją, że nie umiem sobie nic przypomnieć i sama nie wiem kim jestem. Nie wiem co powinnam zrobić teraz.
-Hej, nie smuć się. Wszystko w końcu się ułoży
-Ty chyba nie rozumiesz jak poważna jest ta sprawa
-Staram się cię pocieszyć tylko-uniósł ręce w obronnym geście
-Przepraszam. Ostatnio ciągle muszę się bronić. Wszyscy na mnie naskakują...
-Rozumiem. A jak ten twój chłopak to znosi? Zgaduje, że kiepsko
-Taa zgarniasz główną nagrodę-mruknęłam wpatrując się w powierzchnie kawy
-Nie masz mu sie co dziwić. W połowie stracił swoją dziewczynę. Niby jesteś, ale już nie z nim. Cholernie musi go to boleć.
-Wiem to. Wiem, ze go teraz ranię, ale nie wiem co zrobić.
-Musisz na początek chyba poznać sie od nowa
-Tylko jak?
-Musisz próbować wszystkiego po kolei od nowa. Jeśli dowiesz się kim jesteś, będziesz wiedziała czego chcesz i z kim chcesz być.
-Brzmi całkiem logicznie-mruknęłam
-Tak wiem i jak chcesz mogę ci pomóc w tym
-Jak?-zapytałam zdziwiona
 -No skoro nie znam cię to nie będę mieć według ciebie żadnych oczekiwań.
-Sama nie wiem, nawet cię nie znam-mruknęłam cicho. Nie byłam pewna czy to dobre wyjście. Jednak w sumie chyba wiele nie ryzykuje
 -Ty musisz podjąć decyzję Kasandra. Chcesz tego czy nie?-patrzył na mnie wyczekującym wzrokiem. Decyzje podjęłam dosłownie w sekundę
-Zgoda
-Dobrze-odparł z wyraźnie malującym sie na jego twarzy uśmiechem-więc teraz odprowadzę cie do domu, wezmę twój numer a potem się umówimy jakoś, co ty na to?
-Niech będzie
-Spokojnie nie zrobię ci krzywdy. nie masz się czego bać.
-wcale sie nie boję
-Jesteś pewna? Bo twoje oczy mówią coś innego.-słysząc ten komentarz odrzuciłam włosy do tyłu, i opierajac się na krzesełko wbiłam wzrok w krajobraz za oknem
-No już nie obrażaj się-zaczął nachylając się w moja stronę
-Nie obrażam, po prostu myślę czy to na pewno bezpieczne skoro uważasz, że się boję
-Zabawna jesteś-mruknął uśmiechajac się szeroko
-A ty głupi i nie znasz się na ludziach.
-No weź juz przestań co?
-To przeproś
-Zaraz, ze co? Niby za co mam cię przepraszać?-zapytał zdezorientowany chłopak
-Za to, że uznałeś, ze się boję
-No dobra przepraszam-mruknął unosząc ręce w obronnym geście. Widząc to wybuchnęłam śmiechem
-To ty jesteś zabawny-wysapałam gdy przestałam sie śmiać.
-Osz ty! Kłamałaś!
-Dobra już się nie obrażaj tylko chodźmy.
Droga minęła nam miło i szybko. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się jakbyśmy znali sie od zawsze. To dziwne, ale czuję, ze więcej łączy mnie z nim niż z Niall'em...
Tak wiem jestem w tym momencie okrutna, ale Niall tylko chodzi smutny, przygnębiony i zmartwiony, prawie nigdy nie jest szczęśliwy. A ja nie chcę być z kimś kto nie umie się cieszyć życiem. Ciągle tylko stara sie mi na siłę przypomnieć wszystko...Może ta amnezja zrobiła ze mne zupełnie innego człowieka...
-O czym tak myślisz?-zapytał nagle Tristan.
-A o wszystkim i o niczym w sumie
- Na pewno?
-Tak. O jesteśmy. 
-Więc daj mi swój numer i znikam- rzekł szarmancko podając mi swój telefon. Szybko wpisałam parę liczb, pożegnałam się i weszłam do domu gdzie już czekała na mnie nowa awantura...

-Kto to był Cassie? i dlaczego dawałaś mu swój numer?
-Niall spokojnie. To mój nowy znajomy Tristan
-Przecież on może być jakiś gwałcicielem albo kimś takim-krzyknął tak, że wszyscy chłopcy przybiegli sprawdzić o co chodzić
-Co jest?-zapytał Lou
-Według Niall'a nie mogę poznawać nowych ludzi
-Przecież ci nie zabraniam
-Według ciebie ciągle wszystko robię źle i nie tak. Niall lepiej przemyśl sobie czego ode mnie oczekujesz i wtedy możemy porozmawiać. 
Starając się aby łzy nie opuściły moich oczy weszłam szybko po schodach i zamknęłam się w pokoju. Usiadłam przy fortepianie i dopiero wtedy pozwalając łzą płynąc zaczęłam grać melodię jaką trzymałam w zakamarkach pamięci, której nie utraciłam...

********************************************************************

Hej Mordki:*
Co myślicie?
Wiem, ze długo nie pisałam, ale wiecie szkoła, do tego staram się pozbierać swoje życie osobiste i do tego problemy ze zdrowiem. Jak sie wali to wszystko. Ale o moim życiu nikt nie chce tu słuchać więc czytajcie i komentujcie :*
 Kocham Lexy :*

Rozdział 111

Siedziałam w ciszy wsłuchując się jak wiatr niesie jego słowa. Były niezwykłe. Nie miałam pojęcia co mu odpowiedzieć. Bałam się przerywać tę chwilę. Bałam się go zranić.
Wpatruje się we mnie swymi wielkimi niebieskimi oczami, z których gdy wypowiem jedno nieodpowiednie słowo popłyną szklane łzy. 
          Wrażliwość to piękna cecha. Ludzie posiadający tą cechę czują wszystko z dwa razy mocniejszą siła. Ból, strach, szczęście, stratę. Wszystkie uczucia mogą dodać im skrzydeł, albo ich zniszczyć. Jest to piękna ale niszcząca cecha. On właśnie ma w sobie tą wrażliwość. Widać to w jego oczach. Dopiero teraz to dostrzegłam. Wcześniej te lazurowe tęczówki były dla mnie ogromną tajemnicą.
Ludzie tacy jak on nie moją łatwo w życiu. Na świecie rządzą inne prawa. Mogę się tylko domyślać jaką miał trudność pokazać ludziom którzy go otaczają kim naprawdę jest.
-Niall- szepnęłam unosząc dłoń i głaszcząc go delikatnie po zarózowionym policzku
-Tak Cassie?-zapytał drzącym głosem
-Będę się starać. Tylko nie jestem pewna czy podołam temu.
-Dlaczego?-zapytał wystraszony. Jego serce biło jak szalone
-Bo potrzebujesz mnie, ale tej dawnej mnie. Nie wiem czy taka jestem. Nie wiem czy wciąż jestem taka jak wcześniej. Będę się starać, ale najpierw muszę odnaleźć samą siebie. Muszę znaleźć sposób by dotrzeć do swojej duszy i dowidzieć się kim jestem. Wystarczy ci cierpliwości?
-Nie pamiętasz tego, ale gdy wyjechałem w trasę byłaś daleko, zerwaliśmy, a ja nie przestałem czekać. Bo nie potrafię już bez ciebie żyć. Jesteś moją własną definicją szczęścia. Nie pytaj czy mam cierpliwość, tylko zapytaj siebie czy masz tyle siły by znaleźć odpowiedź na te wszystkie pytania.
Milczałam.
Sama nie wiem co mogłabym mu odpowiedzieć. Jest tak wiele rzeczy, których nie potrafię wyjaśnić, a które ciagle krążą mi po głowie.
-Może wróćmy, co?
-Tak, masz rację.
w milczeniu zeszliśmy z dachu, a następnie opuściliśmy budynek.
-Daleko stąd do domu?-parę przecznic, a dlaczego pytasz?
-Po prostu. 
W taksówce również żadne z nas nie wypowiedziało ani słowa.
I tak się skończył ten dzień. Myśli nie zostały wypowiedziane, a niedokończone zdania wciąż wiszą w powietrzu.
Położyłam się w łóżku i mimo zmęczenia nie mogłam zmrużyć oka. 
Gdy tylko słońce pojawiło sie na linii horyzontu wstałam i ubrałam się. Bezszelestnie wyszłam z domu i zamknęłam za sobą drzwi na klucz. Włożyłam słuchawki do uszu włączając pierwszy utwór na liście w moim telefonie i ruszyłam przed siebie. Wsłuchiwałam się w słowa, próbując zagubić gdzieś swoje myśli. Zostawić je gdzieś za sobą, jednak wciąż mieszały się z tekstem piosenki.
Nagle poczułam silne szarpnięcie i upadłam na plecy
-Cholera-mruknęłam pod nosem.
-Następnym razem uważaj jak chodzisz-usłyszałam nad sobą męski głos
-Taa na wiele rzeczy muszę ostatnio uważać
-Chodź pomogę ci wstać-wyciągnął do mnie ręke
-Dzięki, poradzę sobie. Idź już-mruknęłam podnosząc się i otrzepując spodnie. Dopiero teraz gdy stałam na nogach byłam w stanie dostrzec twarz chłopaka.
-Niezła fryzura-mruknęłam widząc jego jasne blond włosy stojące na wszystkie strony
-Dzieki. Jestem Tristan
-Kasandra
-Masz ochotę na kawę?
-Nie wydaje mi się, że jest to dobry pomysł. Nie znamy się
-To prawda. Ale po twojej minie widać, że potrzebujesz towarzystwa.
-Sama nie wiem...
-Nie masz się czym martwić, nie jestem mordercą. Chcę tylko napić się kawy, a też nie mam ochoty siedzieć w kawiarni sam.-odparł z usmiechem
-No dobra. Ale to tylko kawa. Nic więcej
-Nie jesteś w moim typie...-próbował byc poważny, lecz wybuchnął smiechem.
-Co w tym śmiesznego?
-A masz lustro?-zapytał zerkajac na mnie z ukosa
-Chyba jak każdy
-Więc wiesz, ze jesteś w typie każdego faceta. Ja akurat nie szukam nikogo, więc nie masz się o co martwić.
-Dobrze wiedzieć. 
Już po chwili dotarliśmy do kawiarni. Zamówiliśmy kawę i po kawałku jakiegoś ciasta. Zajmując stolik przy oknie zaczęliśmy po prostu rozmawiać. 

*******************************************************************************
Hej Mordki.
Jest kolejny, co myślicie?
Jak dlamnie w końcu zaczyna się coś ciekawego dziać. Tylko nie hejtować mi Tristana!!!

Rozdział 110

Szli w ciszy ulicami Londynu. Otaczała nas tajemnicza ciemność i cisza. Latarnie świeciły zwyczajniej, swoim bladym światłem i co jakiś czas mijali nas pojedynczy przechodni. Niby noc jak każda inna, jednak gdy się przyjrzysz to zobaczysz co tu jest niezwykłe; może nawet nie pasujące do tej ponurej reszty świata. To dwoje ludzi. Idą w ciszy, czasami niby przypadkiem ich dłonie ocierają się o siebie. Rzucają sobie ukradkiem spojrzenia myśląc, ze drugie tego nie widzi.
Mimo, że milczą-chcieliby powiedzieć teraz tak wiele słów.
Mimo, że się nie dotykają-chcieliby rzucić się sobie w ramiona.
Jednak oboje wiedzą, że zbyt wiele się wydarzyło, aby to zrobić. Za bardzo by to skomplikowało wszystko co mają.
Ich umysły pracują na najwyższych obrotach. Jednak wciąż milczą. Boją się, że nieodpowiednim słowem zniszczą tą idealną i błogą ciszę, która o dziwo wcale nie jest niezręczna. Jest przyjemna i nie chcą jej przerywać. A obojgiem kieruje przerażenie.
On-stara się jak może, jednak myśl. że ona może nie pokochać go ponownie powoli zabija go od środka.
Ona-stara się analizować każdy szczegół i znaleźć w pamięci jakieś odniesienie do tego co się dzieje, lecz nic nie znajduje. Wciąż ma pustkę w głowie. Ktoś nie wiadomo dlaczego zrobił w jej pamięci dziurę. A ona strzępkami myśli jakie m,a w głowie stara się ją zapełnić. Jednak to na nic.

*Z perspektywy Cassie*

Zatrzymaliśmy się pod wysokim szklanym budynkiem. Niall patrzył na niego wciąż zamyślonych.

-To tutaj?-zapytałam szeptem

-Tak, wejdźmy-weszliśmy drzwiami głównymi. Minęliśmy recepcję, gdzie siedziała młoda dziewczyna. Niall skinął do niej, jakby dawał jej jakiś znak i poszliśmy dalej. Nadal milcząc weszliśmy do windy. Chłopak przycisnął guzik z napisem 14. Gdy zatrzymaliśmy się na ósmym piętrze chłopak obrócił się do mnie

-Jedź na 17 piętro, wysiądź z windy i idź w prawo do końca korytarza. Nie śpiesz się, będę tam na ciebie czekał.

-Ale...

-Cassie zaufaj mi-szepnął i popędził korytarzem przed siebie, zostawiając mnie samą. 

Zrobiłam wszystko według jego instrukcji. Jednak gdy korytarz sie skończył nie było tam nikogo

-Musisz wejść po drabince-usłyszałam głos nad sobą. Niall siedział na dachu i kazał mi wejść do niego. Mocno chwytając drabinkę dłońmi weszłam do niego. Na dachu dość wiało, lecz nie było strasznie zimno, mimo mojego imprezowego stroju. W szpilkach nie było łatwo się tu wdrapać, ale zdecydowanie było warto. Widok zapiera dech w piersiach. Chłopak pociągnął mnie za rękę i usiedliśmy na jednym z murków.

-Wiesz Cassie długo zbierałem się na tą rozmowę, i chłopaki mi pomogli podjąć tą decyzję. Wiesz, dopiero gdy zrozumiałem, ze ty naprawdę mnie nie pamiętasz poczułem, że coś we mnie pęka. Bo chodzi o to, ze gdybyś mnie znienawidziła to przynajmniej wiedziałabyś za co i pamiętała wszystko przez co razem przeszliśmy. A teraz...Cholera wiem, ze to nie twoja wina, ale ciężko mi się z tym żyje. Przyprowadziłem cie tutaj zeby cię o cos poprosić

-O co?-zapytałam bardzo cicho

-Chcę cię prosić o szansę. Szansę aby sprawdzić czy to co nas łączyło to prawdziwa miłość. Bo jeśli tak było, to przypomnisz sobie wszystko, bo prawdziwą miłość da sie wymazać z pamięci, ale nie z serca

-I jak chcesz to sprawdzić?-zapytałam przyglądając mu się badawczo.

-Tak samo jak sprawiłem, że zakochałaś się we mnie pierwszy raz. Będę starał sie zdobyć twoje zaufanie, będę twoim najlepszym przyjacielem, będę cię wspierał...i mimo, że nie czujesz tego co ja, to będę cię dalej Kochał całym sercem. Zgadzasz się?

-Niall ja boję się, ze będę cie ranić tym, że nie pamiętam...

-Malutka, ja nie odpuszczę. Nie pozwole sobie na to by znów cie stracić...zgadzasz się?

-Tak. Nic nie stracimy próbując.-widziałam jak mu na tym zależy i nie potrafiłam odmówić.

-Nawet nie wiesz jak się cieszę. A teraz chcę żebyś mnie wysłuchała-chłopak wziął gitarę, której wcześniej  nie zauważyłam i zaczął śpiewać.

                                             Gdy tylko po raz pierwszy spojrzałam w twoje oczy

Oddałem ci całą siebie

Nie potrzebowałam żadnych słów

By wiedzieć, że masz w sobie to czego od tak dawna szukałam

Wszystkie twoje niedoskonałości są dla mnie idealne

Pokazałem Ci najbardziej ukrywany kawałek mojej duszy

Otworzyłem przed Tobą serce, i zaprosiłem Cię do niego

Odkryłem przed Tobą swoje najwstydliwsze myśli

I mimo tylu porażek jakie poniosłem

Wygrałem swoje życie, bo znalazłam ciebie

I pokochałem cała sobą

Jesteś moim nowym początkiem

Nowym rozdziałem w życiu

Całkiem nową historią

I proszę nie kończ się nigdy

Trwaj ze mną już do końca

A nawet dłużej

I kiedy chowam głowę w piasek z przerażenia

Zawsze jesteś obok i doskonale wiesz co powiedzieć

Twój jeden uśmiech dodaje mi siły

By dalej walczyć z rzeczywistością

Czasem zachowujesz się naprawdę dziwnie

Ale wiem, ze wtedy jesteś po prostu sobą

Stukniętą sobą

Osobą, której potrzebuje u mojego boku

Która śmieje się z niczego i boi prawdziwego życia

Tak niedoskonałą, ze aż perfekcyjną

********************************************************************************

Hej Mordki :D no i jest kolejny. Podoba wam się?  Jest trochę inny, ale mi sie nawet podoba :) Komentujcie, a ja idę dalej ganiać się z kotem po domu :p

Kocham Lexy :***

Rozdział 109

Gdy chłopcy wrócili ze studia tata zabrał mnie do lekarza. Na zwykła wizytę kontrolną i dowiedzieć się jak wyszły wyniki badań

.-Witaj Kasandro-przywitał mnie jak zwykle z uśmiechem lekarz- usiądź proszę-Dzień dobry-Jak się czujesz?-zapytał biorąc do ręki teczkę z moim nazwiskiem.

-Dobrze-odpowiedziałam zgodnie z prawdą-Twoje wynik też są w porządku, więc nie widzę powodu do obaw.

-A co z moją amnezją? Kiedy sobie w końcu wszystko przypomnę?-zapytałam pośpiesznie

-A tak...nadal nic sobie nie przypomniałaś?

-Nie-

Przykro mi Kasandro, ale nie widzę zbyt wielkich szans na odzyskanie pamięci.

-Czyli już nigdy nie wrócę do dawnego życia...-powiedziałam bardziej do siebie niż do niego. Najbardziej było mi przykro przez to, że nigdy mogę nie poznać prawdy. Nigdy nie dowiem się co tak naprawdę zdarzyło się po między mną a Jess. Nie dowiem się jaki naprawdę jest Harry. Nigdy nie odkryje co łączył mnie i Nialla.Jestem z tymi ludźmi. Całkiem nowymi dla mnie ludźmi od paru dni, a już stali mi się bliscy jak rodzina.Może po prostu na to zasłużyłam. Zasłużyłam by zapomnieć wszystko co los mi przyniósł. Może nie wystarczająco doceniałam to co miałam. To zabawne, że dopiero po stracie zaczynami dostrzegać jak coś albo ktoś było dla nas ważne. Jednak teraz nie mogę zrobić nic by to odzyskać. Nie ważne co kryło się w zakamarkach mojej pamięci. Nie obchodzi mnie jakie straszne sekrety i historie ukrywałam. Chcę je odzyskać. Chcę poczuć się wreszcie sobą...

-Kasandro nie płacz, czasem taka zmiana przynosi coś dobrego- z zamyślenia wyrwał mnie głos lekarza. Nawet nie zauważyłam kiedy po moich policzkach zaczęły cieknąć łzy.

-Tak...Dziękuję za wizytę, dobranoc-nie czekając na odpowiedź doktora wybiegłam na korytarz-Co się stało Kochanie?-dobiegł mnie głos taty

-Nie chcę teraz rozmawiać. Zawieź mnie do domuNie wiem czy mówił on coś jeszcze bo ruszyłam korytarzem w stronę wyjścia.Nie mam pojęcia czemu, ale nie potrafiłam powstrzymać łez. Spływały po policzkach i kapały na mój sweter. Cała drżałam, ale wcale nie było mi zimno.Patrząc tak przez szybę samochodu, na krajobraz, który ciągle się zmieniał poczułam się strasznie samotna. Nikt nie czuł teraz tego co ja. Nie mógł zrozumieć mojego bólu, tęsknoty i smutku. W sercu czułam pustkę, tak samo jak i w myślach.Wysiadając z auta już pod domem, rękawem swetra otarłam twarz, lecz nie sądzę by to wiele pomogło. Gdy tylko otwarłam drzwi wejściowe ujrzałam blondyna, Siedział na schodach z gitarą. W momencie gdy nasze spojrzenia się spotkały chłopak odłożył gitarę na podłogę i podbiegł do mnie. Nie panując nad impulsem po prostu przylgnęłam do niego całym ciałem i rozpłakałam się jeszcze bardziej. Niall objął mnie swoimi silnymi ramionami i przycisnął mocno do siebie. Czując ciepło jego ciała ogarnął mnie spokój. Głaskał mnie po włosach, aż się nie uspokoiłam.

-Co się stało?-zapytał spokojnie gdy przestałam płakać-Ja już nie odzyskam pamięci...-wyszeptałam patrząc w jego piękne oczy. Chłopak uśmiechnął się lekko i odszepnął gładząc mnie po policzku-To nie jest powód do smutku. Zapełnisz tę pustkę nowymi wspomnieniami i rozmyślaniami. No już uśmiechnij się-Kąciki moich ust lekko powędrowały do góry.

-Gotowa na imprezę i nowe przygody?-zapytał nadal nie wypuszczając mnie z objęć-Nie wiem czy mam nastrój na imprezę. Zostanę a wy się bawcie

-O nie, bez ciebie nie idziemy-usłyszałam głos Lou. Okazało się, ze wszyscy stali parę metrów od nas i przyglądali się wszystkiemu. Byłam tak zapatrzona w Niall'a, ze nawet ich nie zauważyłam. Na samą myśl o tym moją twarz oblał rumieniec.

-Ale...

-Nie ma żadnego ale idziesz i koniec-powiedział Liam uśmiechając się do mnie.

-Masz teraz 2 godziny na wyszykowanie się i widzimy się na dole.

-Niech wam będzie-w końcu uległam-Odprowadzę cię do pokoju- wymamrotał Niall zarumieniony tak samo jak ja.Dopiero pod drzwiami mojego pokoju chłopak zdobył się na to by coś powiedzieć. Stanął naprzeciw mnie i patrząc mi w oczy zaczął

-Cassie pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Wiem, ze nie pamiętasz co między nami było, wiem, ze skrzywdziłem cię parę razy, ale jestem tutaj dla ciebie. Z każdą sprawą możesz do mnie przyjść. Zawsze ci pomogę jak tylko będę umiał.

-Dziękuję-nic więcej nie potrafiłam wydukać.

-A teraz leć się wystroić ślicznotko. Przyjdę po ciebie o 19-Jasne.Zniknęłam za drzwiami i pędem popędziłam do łazienkiMiędzy nami musiało być naprawdę coś wyjątkowego skoro mówi takie rzeczy. Ten chłopak jest tak wyjątkowy, tak inny od wszystkich, tak prawdziwy. I ma rację. Muszę zapełnić pustkę nowymi rzeczami. Mimo, ze bardzo bym chciała wszystko sobie przypomnieć to nie mogę się załamać. Dziś muszę wyluzować, napić się trochę, potańczyć i nie myśleć o konsekwencjach.Wysuszyłam włosy i je wyprostowałam. Założyłam czarne, obcisłe spodnie, tego samego koloru szpilki. Luźną białą koszulkę na ramiączka, do tego duży naszyjnik i marynarka. Makijaż zrobiłam mocniejszy niż zwykle i byłam gotowa. Nie byłam nie wiadomo jak odstawiona, ale czułam się dobrze. Gdy nakładałam na usta szminkę usłyszałam pukanie w drzwi mojego pokoju. To na pewno Niall więc krzyknęłam aby wszedł.

-Wow, wyglądasz pięknie-rzekł stając za mną, gdy po raz ostatni przeglądałam się w dużym lustrze jakie miałam na szafie.

-Dziękuję-odparłam już zarumieniona-To możemy iść-rzekłam odwracając się do niego przodem

-Jak zobaczę na twoich ustach duży uśmiech to dopiero pójdziemy-chłopak uśmiechnął się do mnie, a ja nie potrafiłam nie odwzajemnić uśmiechu.

-Tęskniłem za taką Cass. Taka już masz być, jasne?

-Jasne-odparłam a uśmiech nie schodził mi z ust.Zeszliśmy na dół gdzie wszyscy już na nas czekali. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy do klubu. Od razu usiedliśmy w loży i zamówiliśmy drinki. Po nich przybyło jeszcze parę i ruszyliśmy na parkiet. Alkohol zaczął działać a ja poczułam się niesamowicie zrelaksowana i rozluźniona. Tańczyłam ze wszystkimi, aż w końcu musiałam usiąść i napić się czegoś. W loży zastałam Niall'a.

-Dlaczego się nie bawisz?-zapytałam

-Bawiłem się, ale musiałem odpocząć

-Wydaje mi się, ze to nie prawda. Wolałbyś być teraz zupełnie gdzieś indziej, prawda?-zapytałam przyglądając mu się badawczo. Chłopak zaśmiał się dźwięcznie i odparł

-Jakim cudem tak szybko udało ci się mnie tak dobrze poznać?

-Chyba mam do tego talent-odparłam na co oboje się zaśmialiśmy

-Chyba nigdy nie przestaniesz mnie zaskakiwać -odparł w końcu

-Więc gdzie chciałbyś teraz być?-zapytałam zaciekawiona

-Tak właściwie to chciałbym ciebie gdzieś zabrać...ale oczywiście to może poczekać.

-To chodźmy

-Możemy jutro, teraz się baw

-Wydaje mi się, że już się pobawiłam. Chcę iść z tobą

.-Tylko proszę cię nie przeraź się. Ja muszę ci coś opowiedzieć i to chyba nie będzie tak fajne jak jest tutaj.

-Przestań już marudzić tylko zabierz mnie w to tajemnicze miejsce.-No to chodźmy.Napisalismy jeszcze do chłopaków wiadomość, żeby się nie martwili i opuściliśmy lokal.

**********************************************

Hej
Przepraszam, że tyyle nie pisałam, ale chora byłam, zresztą ciągle jestem, do tego sporo nauki no i zaczęłam biegać...jest progress :p to tyle. Czytajcie, komentujcie i wgl :)

Rozdział 108

Gdy tylko otwarłam oczy następnego ranka wiedziałam co muszę zrobić. Cały czas bezsensownie wkurzam się na wszystkich dookoła i przyśpieszam wszystko. A to zdecydowanie nie ma sensu. Muszę teraz zwolnić tępo, przeprowadzać normalne rozmowy, a nie tak jak z Jess. Gdy dowiedziałam sobie coś co było mi nie na rękę po prostu uciekłam. To nie jest dobre wyjście. I chyba powinnam spotkać się z Jessica jeszcze raz. Wszystkie sprawy wymagają wyjaśnienia.

A co do chłopców, to nie jest wina chłopców, że nie umieją mi pomóc. Muszę ich przeprosić i po prostu dać im w końcu szansę. Ten wczorajszy wieczór z Niall'em mi to chyba uświadomił. Gdy jestem przy nim moje serce szaleje, a świat zwalnia...I jest mi z tym wspaniale. Przy nim po prostu nie martwiłam się o moją amnezję czy inne głupstwa. Chcę znowu spędzić z nim czas sam na sam. Hmm...myślę, ze jakoś uda mi się to zaaranżować.

Wstałam z łóżka i stanęłam przed szafą. Dziś zmieniam swoje nastawienie, więc chcę też wyglądać trochę inaczej. W końcu wybrałam czarne jeansy, tego samego koloru lity i brązowy wełniany sweter. Wszędzie czuję się taka mała i dlatego zakładam te obcasy. Zrobiłam lekki makijaż, rozczesałam włosy i byłam gotowa. Przejrzałam się jeszcze w lustrze i zeszłam na dół. W kuchni byli już wszyscy.

-Hej Cass, jak się spało?-zapytał Lou

-Hej wam. Dobrze. Chcę z wami pogadać.

-Woś e ało?-wyjąkał Zayn przeżuwając płatki

-Nie bardzo zrozumiałam ale w porządku- zaśmiałam się a chłopaki mi zawtórowali

-To o co chodzi?-zapytał Harry

-Chcę was przeprosić. Przez ten cały czas byłam okropna, wredna i w ogóle nieznośna. Możemy zacząć jeszcze raz?-zapytałam z nadzieją patrząc na każdego z nich po kolei ze skruszoną miną. Fakt był taki, że było mi strasznie wstyd za swoje zachowanie

-Jasne. W końcu jesteśmy przyjaciółmi. Każdemu z nas czasem odwala-rzekł Lou i podszedł do mnie z rozłożonymi ramionami

-Mów za siebie, mi tam nigdy nie odbija-prychnął Zayn zadzierając głowę wysoko do góry, na co wszyscy zaśmialiśmy się

-Serio? Bo tak się składa, że złożyłem cały twój żel do włosów-powiedział spokojnie Louis wpatrując się w niego wyczekująco

-Nie zrobiłeś tego-warknął przez zaciśnięte zęby mulat

-Właściwie to tak. Ale przecież tobie nigdy nie odbija więc nie mam się o co martwić-wzruszył ramionami chłopak i podchodząc do mnie objął mnie ramieniem.

-Zaraz wrócę-mruknął i gdy tylko opuścił próg kuchni to puścił się pędem do swojej łazienki. Od razu wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

Gdy już się opanowaliśmy, to usiadłam na krześle i zabrałam się za śniadanie-rzekł-A tak w ogóle to może wyjdziemy gdzieś dzisiaj razem, co?-zapytałam wpadając na pomysł

-No musimy wpaść na chwilę do studia i coś tam dograć na płytę, to pojedziesz z nami a potem coś wymyślimy.-powiedział spokojnie Liam

-Mam ochotę na imprezę-wymruczał Harry rozkładając się na krześle i splatając ręce na karku.

-W sumie to całkiem niezły pomysł-powiedział Lou i od razu na jego twarz wkradł się szalony uśmiechając-Co ty kombinujesz stary?-zapytał Niall przekrzywiając głowę lekko w bok i wpatrując się w niego

-Zwykła impreza byłaby super, ale co powiecie na imprezę w stylu One Direction?

-Co masz na myśli?-dalej dociekał Nialler nie spuszczając z niego wzroku

-To, że dzisiaj zabawimy się jak jeszcze nigdy w życiu!

-czyli co zrobimy?-zapytał ożywiony Harold

-Skad mam wiedzieć-wzruszył ramionami chłopak i napił się soku

-Lou pewnie miał na myśli, że pójdziemy do klubu i spijemy się do nieprzytomności?-mruknął Li

-No właśnie. Stary jak ty mnie dobrze rozumiesz-rzekł Louieh i ucałował go w czubek głowy

-Okey to było dziwne-powiedziałam i odstawiłam niedojedzonego tosta

-To zadzwonię po Dani. Lou dzwoń po El i dziewczyny porobią te wszystkie babskie sprawy, a my w tym czasie załatwimy wszystko w studiu i będziemy gotowi iść

-Kocham to, że zawsze masz plan...Świetny plan-powiedział Lou wzdychając i patrząc z uśmiechem na wystraszonego Liama

-Dobra Stary bo zaczynam się bać. Idę stąd -wszyscy ponownie tego ranka wybuchnęliśmy śmiechem.

Oczami Niall'a

Z chłopakami pojechaliśmy do studia a dziewczyny zostały w domu i miały wybrać klub do którego dzisiaj pójdziemy.

Bez zbędnych rozmów zabraliśmy się do pracy i już po 2 godzinach skończyliśmy wszystko. Usiedliśmy w jadalni przy stole i jedliśmy kanapki kupione w automacie piętro niżej. Siedzieliśmy w ciszy. Każdy był pochłonięty własnymi myślami. Moje zajmowała Cass. Martwię się o nią, i jest mi cholernie ciężko.

-A ty jak sobie radzisz Niall?z zamyślenia wyrwał mnie głos Paula. Nawet nie zauważyłem kiedy wszedł.

-Co?-zapytałem zdezorientowany.

-Pytam jak sobie radzisz z tą amnezją Cassie

-No cóż...-wypuściłem głośno powietrze- nie jest łatwo, ale muszę być dla niej oparciem.

-To prawda

-Ale wydaje mi się, że powoli zaczyna przypominać tą dawną Cassie. Wiecie tą naszą Małą Cass-zaśmiał się Harry

-No a w ogóle o co chodziło wczoraj? Chyba znów się do siebie zbliżyliście?-zapytał Lou poruszając zabawnie brwiami.

-Pogadaliśmy tylko szczerze i się przytuliliśmy-wzruszyłem ramionami oblewając się rumieńcem i pakując kolejną kanapkę do ust.

-Tylko?-zapytał zaciekawiony Zayn

-Tak Idioto-mruknąłem

-Ej stary nie załamuj się, przypomni sobie wszystko -Liam poklepał mnie po ramieniu uśmiechając się przyjaźnie

-A co jeśli nie? To jest straszne, że nawet nie mogę jej przytulić i słyszeć ciszę gdy mówię...gdy mówię, że ją Kocham...-wstałem i ruszyłem do łazienki. Pochyliłem się nad umywalką i obmyłem twarz zimną wodą. Gdy podniosłem się i spojrzałem w lustro za sobą ujrzałem Zayna.

-Stary wystraszyłeś mnie-mruknąłem obracając się w jego stronę

-Posłuchaj mnie, ja też nie lubię mówić o swoich uczuciach ale jedynym wyjściem w twojej sytuacji jest utwierdzanie jej w tym, ze ją Kochasz i jesteś tu z nią.

-Taa masz rację-przytaknąłem

-A teraz musisz to wyrzucić z siebie, bo w takim nastroju nie zabieramy cię na imprezę-oboje się zaśmialiśmy

-To co niby mam zrobić?-chłopak wyciągnął z tylnej kieszeni zeszyt zwinięty w rulonik i długopis a następnie mi go podał. Niepewnie chwyciłem przedmioty i patrzyłem na niego pytająco

-Napisz coś. Jesteś w tym całkiem niezły-powiedziała tylko tyle i obracając się na pięcie zostawił mnie samego.

Chwilę przyglądałem się zeszytowi, aż w końcu wyszedłem z łazienki, skręciłem w prawo, jeszcze raz w prawo i usiadłem pod ścianą na końcu korytarza. Wyciągnąłem telefon z kieszeni, odblokowałem go i zacząłem przeglądać zdjęcia mojej Ślicznotki. Położyłem komurkę po mojej lewej stronie i przykładając długopis do opartego o kolana zeszytu zacząłem niezdarnie kreślić pierwsze słowa...

********************************************************************************

Hej Mordki

Przepraszam was, ze tak długo nic nie było, ale mój laptop uległ hmm...kontuzji i opuścił mnie na prawie dwa tygodnie. No i nie miałam jak pracować. 

A tak wgl...Zaraz koniec wakacji...czeka na mnie druga klasa i internat :D No cóż nie będzie chyba tak zle, a wy jak myślicie? :P

Komentujcie....prosze :D

Lexy