131 OMG

-Hej Cass, moż troche zwolnimy-powiedział Niall odsuwając mnie od siebie
-Co masz na myśl?-zapytałam siadając zmieszana
-No nie musisz się na mnie od razu rzucać
-Wiesz co Niall, wydaje mi się, ze sam nie wiesz czego chcesz-odparłam wstając i biorąc kule
-Co?
-Jak cię całuję jest źle, jak tego nie robie też. Nieważne czy się staram czy nie, tobie nic nie pasuje. Wydaje mi się , ze nawet lubisz siebie w roli biednego i kochajacego chłopaka, którego dziewczyna rani i go nie pamięta
-Jesteś nienormalna-krzyknął  i staną na równe nogi
-Może-odpowiedziałam wzruszając ramionami-ale nie chce mi się w to z tobą bawić.-powiedziałm spokojnie i wyszłam z pokoju. Wyszedł za mną, ale nie odezwał się już ani słowem tylko zbiegł po schodach na dół.
-Co ja ciagle robię nie tak?-zapytałam na głos sama siebie
\-Hej Cass, wszysctko w porządku?-zapytał Harry uchylając drzwi swojego pokoju
-Nie bardzo
-Wchodź-zaprosił mnie otwierając drzwi szerzej
Oboje usiedliśmy na jego wielkim łóżku wygodnie i dopiero wtedy Harry zapytał
-Co jest?
-Niall. Nie rozumiem go. Jak chciałam trochę przestrzeni to było źle. Teraz jak zaczyna być lepiej też jest źle. Nie rozumiem co robię źle.
-Nie chcę go wkopywać bo to mój przyjaciel...
-A ja jestem twoją przyjaciółką
-Cass on jak ciebie nie ma w pobliżu zachowuje się jakbyś nie istniała. Flirtuje z dziewczynami, pije i tańczy z nimi w klubach.
-Nie mam prawa być zła
-Ale to nie w porządku. Zasługujesz na kogoś kto będzie traktował cię jak jedyną i najważniejszą kobietę na świecie. Kogoś kto cię doceni i będzie kochał nawet gdy go nie pamiętasz. I nawet nie pomyśli zeby spojrzeć na inną...-chłopak spuścił wzrok
-Dzięki Harry-szepnęłam szczerze. Jak to możliwe, ze on zawsze umie powiedzieć coś po czym czuję się lepiej? Ale widzę, że z nim też jest cos nie tak
-A teraz powiedz co ciebie gnębi?
-To co i ciebie. Miłość-powiedział opadajac plecami na materac
-Nie wierzę, ze jakaś oparła się twoim lokom i dołeczkom-zaśmiałam się kładąc obok niego
-No to byś się zdziwiła-powiedział patrząc w sufit.
-Opowiedz mi jaka jest-poprosiłam
-Piękna. Ale to nie jest najważniejsze. Jest mega urocza i zabawna. Ma w sobie coś takiego, ze zawsze poprawia mój nastrój. Troszczy się o wszystkich dookoła. Chciałbym też się o nią troszczyć tak, zeby to widziała. Bo jest niesamowita.
-Dlaczego jej tego wszystkiego nie powiesz?
-Bo jest z innym.
-Przykro mi Hazz-powiedziałam obracając się na bok i przyglądając mu się.
-W porządku Cassie-odpowiedział zwracając twarz w moją stronę- chcę tylko zeby była szczęśliwa-szepnął a ja poczułam jego oddech na twarzy. Dopiero teraz zorientowałam sie jak blisko siebie są nasze twarze.
-Chcesz wrócić na imprezę?-zapytałam nie ruszajac się ani o milimetr. Nie wiem co sie ze mną działo, ale jego oczy, mnie tak zahipnotyzowały, ze nie umiałam się odsunać
-Nie. Tu mi dobrze-odszepnął też się nie ruszajać.
Podobał mi się taki zwykły Harry. Który nie udaje zabawnego luzaka. Jest trochę smutny, zmęczony światem, ale zwykły i taki bliski dla mnie.
Nie wiem jak to się stało. Naprawde nie wiem jak ani kiedy i na ile nasze usta się zetknęły. Ale kiedy tylko poczułam jego ciepłe, miękkie wargi na swoich moje serce zaczęło bić jak szalone. I nie czułam sie jakbym zdradzała Nialla. Właściwie nawet o nim nie myślałam. Czułam, że to co robimy jest takie właściwe. Takie proste, ale niesamowite. Pocałunek był delikatny, i kiedy odsunęliśmy się od siebieżadne z nas nie wiedziało co powiedzieć czy zrobić
-Hazz..-zaczęłam cicho
-Cii..-uciszył mnie-mamy tylko tą jedną chwilę, nie rujnujmy jej bezsensownymi słowami czy tłumaczeniami. Ta jedna jedyna chwila jest nasza-szepnął patrząc w moje oczy i splatając nasze dłonie i kładąc sobie na piersi.
Miał rację. I tak nie wiedziałam co mam powiedzieć, więc może warto po prostu przeżyć ten moment do końca i mieć gdzieś co będzie jutro..

130

Aby uniknąć niezręcznych pytań o to co dokładnie między nami zaszło ewakuowałam się do swojego pokoju pod pretekstem przygotowania się do imprezy. Usiadłam w fotelu i zaczęłam myśleć. Nie wiem jak wyglądał nasz związek wcześniej, ale ten pocałunek był niesamowity. Nawet nie potrafię go opisać. Czułam się dziś z nim tak bardzo sobą, choć nie znałam siebie ani trochę. Nie potrafiłam wyrzucić z głowy jego oczu, uśmiechu, dotyku, śmiechu, tego jak wypowiada moje imię.
Nie wiem co znaczył ten pocałunek dla nas i naszego związku. Wiem, ze musimy porozmawiać, ale nie chcę budzić się z tej bajki w której oboje jesteśmy idealni. Bo co jeśli będzie inaczej? Co jeśli on się zmieni?
-Błagam przestań myśleć-mruknęłam do siebie wstając i otwierając szafę.
Nie mam pojęcia jak wyglądają domówki w ich stylu, ale zdecydowanie nie zostać w bluzie i jeansach. Moje kolano wyglądało potwornie, więc nic krótkiego nie wchodziło w grę.
W końcu zdecydowałam się na czarne jeansy z wysokim stanem, do których włożyłam bordowy top odsłaniający ramię i czarne krótkie trampki. Włosy związałam w kitkę, wypuszczając kilka pasm przy buzi i byłam gotowa. Nie miałam zamiaru zostawać z nimi na długo, więc tyle powinno wystarczyć.
Gdy usłyszałam poruszenie na dole postanowiłam zejść. Po raz kolejny to powiem, nienawidzę schodów.
Okazało się, ze muzyka już grała, stół był zastawiony różnymi alkoholami a goście zaczynali się schodzić. Usiadłam wygodnie na kanapie  i czekałam. Im więcej gości się zjawiało tym moja noga i kule bardziej przeszkazdzały.
-Jak się bawisz?-zapytał Harry siadając obok na fotelu
-Nie pytaj-westchnęłam
-Twoja mina nie zacheca innych do zabawy-zaśmiał się
-Wiem i dlatego spadam na góre-mruknęłam podnosząc się
-Żartowałem Cass-powiedział szybko
-Wiem Harry-uspokoiłam go-tylko nie czuję się najlepiej i lepiej się położę
-Jak było z Niall'em?-zapytał zanim zdążyłam odejść. Nie mam pojęcia co mu powiedzię cholera
-W porządku, zaczynam go poznawać-mruknęłam i szybko się odwróciłam.
Stanęłam przed schodami zniesmaczona
-Potrzebujesz pomocy?-usłyszałam za sobą głos Niall'a
-Em...poradzę sobie, idź się baw-powiedziałam nie patrząc na niego. Posłuchał mnie i odszedł. Nie do końca tego się spodziewałam, ale w porządku.
Gdy byłam już u szczytu schodów znów go usłyszałam
-Więc będziemy bawić się na górze
-Co?-zapytałam zdezorientowana obracając się do niego. W rękach trzymał pudełko pizzy i dwa piwa. Zaśmiałam się na ten widok i ruszyłam do swojego pokoju
-Możemy coś obejrzeć?-zapytałam siadając na łóżku
-Jasne-szybko włączył jakiś film na laptopie i usiadł na łóżku obok mnie. jedliśmy, oglądaliśmy i piliśmy, i wcale nie było niezręcznie. Było...normalnie.
-Mogę cię o coś zapytać?-zapytał w końcu
-Jasne-odpowiedział, a moje serce przyśpieszyło
-To co się wydarzyło dziś rano wiele dla mnie znaczyło. Chcę wiedzieć co ty czujesz.
Cholera
-To było wyjątkowe-odparłam odwracajac się w jego stronę i prostując. Niall zrobił to samo i teraz siedzieliśmy naprzeciwko siebie, dość  blisko. Chłopak pogładził mój policzek i spojrzał na mnie czule
-Jeśli nie chcesz nie musimy teraz o tym rozmawiać-powiedział z uśmiechem
-Nie chcę, dopóki nie dowiem się czym on dokładnie był-wyjaśniłam, na co kiwnął głową i oparl się s powrotem by oglądać film. Nie potrafiłam się oprzeć. Przysunęłam się do niego
-A żeby widzieć czym był musimy spróbować jeszcze raz-szepnęłam i pochyliła się nad nim delikatnie muskając jego usta. Złapał mnie w tali i przyciągnął jeszcze bliżej siebie i pogłębiając pocałunek. Po raz kolejny był cudowny. Gdy oderwałam się od niego opadłam na jego pierś i wtuliłam się. Objął mnie ramionami przyciągając mnie jeszcze bliżej. Czułam, że dosłownie drżę. Tak silne uczucia wywoływały jego pocałunki.
W takiej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Zanim zdążyliśmy zareagować do pokoju wtargnął Liam
-O...sorry. Nie chciałem przeszkadzać-powiedział już nieźle wstawiony-tylko was szukalem bo zniknęliście
-Tak, Cassie źle się poczuła-wyjaśnił Niall
Liam już nic nie odpowiedział tylko z uśmiechem wyszedł.
-Dobra, pokaż mi komentarze pod zdjęciem-powiedziałam odrywając się od niego. Byłam gotowa poczytać co ludzie o mnie myślą
Położyliśmy się razem i zaczęliśmy czytać. Niektóre były bardzo miłe, wręcz urocze, inne dziwne, a reszta strasznie wredne.
-Nie przejmuj się, niektórzy ludzie już tacy są-powiedział chłopak pocieszając mnie
-Pocałuj mnie szepnęłam-chłopak pochylił się nade mną i zaczął mnie całować. Zanurzyłam dłonie w jego włosach i przyciągnęłam go bliżej. Tak bardzo pragnęłam go blisko. Nie chciałam zeby wychodził. Jeszcze wczoraj nie wiedziałam kim jest, a dziś nie chce żeby mnie opuszczał chociaż na chwilę.
Nie mam pojęcia co jego pocałunek ze mną zrobił.


*************************************************************
Is anybody here?

Rozdział 129

Budzę się dziwnie wyspana. Mimo zamkniętych powiek czuję, ze do pokoju wpadają promienie słoneczne. To cudowne po paru tych pochmurnych dniach. Otwieram oczy i widzę przed sobą twarz Niall'a. Wraz z jego widokiem docierają do mnie zdarzenia wczorajszego dnia. Ma wilgotne włosy i inne ubrania niż wczoraj co wskazuje na to, ze brał prysznic.
-Cześć-mówi uśmiechając się do mnie szeroko. W jego niebieskich jak ocean oczach widzę pewien błysk którego jeszcze nie umiem rozgryźć
-Hej-szepczę zaspana
-Zrobiłem Ci śniadanie, bo pewnie nadal cieżko ci się porusza-powiedział wskazując na stolik na którym stała taca z jedzeniem
-To świetnie, bo umieram z głodu-mówię czuję przypominając sobie, ze ostatni posiłek jadłam 24 godziny temu.
Chłopak podaje mi tace gdy siadam i razem zaczynamy jeść tosty i popijać sok pomarańczowy.
-Wiesz, ze jeszcze musimy o tym wszystkim pogadać-mówię cicho bojąc się jego reakcji
-Jasne, ze tak. Ale proszę nie teraz. Teraz po prostu cieszmy sie tym co mamy-mówi gładząc moje włosy.
Cholera musze strasznie wyglądać. Położyłam sie bez makijażu i z mokrymi włosamy.
-Która godzina?-pytam
-Koło 12, a co?
-Taka ładna pogoda-mówię patrząc w okno
-Chętnie bym ci coś zaproponował, ale z twoją nogą nie za bardzo wiem co-mówi lekko zaniepokojony
-Tak wiem
-A tak w ogóle powiesz mi co ci się w nia stało
-Oh Niall tak bardzo chciałabym wiedzieć-szepczę z uśmiechem
-Ktoś ci zrobił krzywdę?-pyta wystraszony i wściekły jednocześnie
-Uspokój się-mówię śmiejąc się-po prostu wszyscy jak wróciliśmy z klubu dużo wypiliśmy i urwał nam się film. Nikt nie wie kiedy jak i czemu to mi się stało.
Niall wybucha śmiechem a ja do niego dołączam. Jego śmiech jest taki dźwieczny i sprawia, że czuję się lepiej. Czuję, że go znam, że jest kimś ważnym. Muszę teraz odkryć dlaczego
-Mogę mieć do ciebie prośbę?-pytam
-Zawsze
-Możemy spędzić ten dzień sami?-nie myślałam, że to pytanie tak mnie zawstydzi-chcę cię lepiej poznać-tłumaczę od razu, ale wiem, ze zauważył rumieńce na mojej twarzy.
-Bardzo chętnie
-Okey, więc ja się ubiorę, a ty czekaj na mnie na dole-chłopak przytaknął i już go nie było
Był sloneczny dzień, ale czułam, ze wcale nie jest gorąco. Założyłam granatowe wygodne jeansy, do tego trampki i szarą bluzę. Dziś musiało mi być przede wszystkim wygodnie, żebym jakoś poradziła sobie na tych kulach i z tym stabilizatorem. Włosy uczesałam i zostawiłam rozpuszczone. Na twarz nałożyłam puder, tusz do rzęs, delikatnie poprawiłam brwi i byłam gotowa. Powoli podeszłam do schodów i doszłam do wniosku, że zanim zejdę po tych schodach z tym cholerstwem na nodze to Niall zdązy się zniechęcić.
W końcu mi się udało. Blondyn krzątał sie w kuchni, a reszta domu była pusta
-Gdzie wszyscy?-zapytałam zdziwiona
-Wysłałem ich do studia.
-Czemu?-zapytałam wciąz zdziwiona
-Stwierdziłem, że ciężko Ci będzie gdzieś wychodzić, więc spędzimy dzień tutaj, bez nich tak jak chciałaś-to bardzo miłe z jego strony, że o wszystkim pomyślał
-Okey-odpowiedziałam z uśmiechem.
-Więc chodźmy do ogrodu-zaproponował na co ja kiwnęłam głową i ruszyłam w stronę drzwi tarasowych.
Usadowiliśmy się w tylnej części ogrodu. Międy drzewami Niall rozłożył koc, z poduszkami. Z boku postawił sok, wodę, szampana. Szampana? Okey to trochę dziwne, ale pomińmy to. Przyniósł jeszcze popcorn i jakieś owoce. Położyłam się na kocu czekając na niego. Gdy przyszedł i położył się obok mnie zaczęłam:
-Dlaczego śpiewasz?
-Zawsze to kochałem, od dziecka. Piosenki pomagają mi wyrazić swoje emocje, bo mam czasem z tym problem
-Czemu przestałeś farbować włosy?-zapytałam widząc tylko blond końce. Chłopak przewrócił się na plecy i westchnął
-Zmieniłem się, może dorosłem? Może farbując chciałem być kimś innym-patrzył w niebo z zadumą
-Podobają mi się twoje ciemne włosy-stwierdziłam przyglądając mu się. Spojrzał na mnie i zaśmiał sie cicho.
-Przez cały nasz związek byliśmy zakochani?
-Zdecydowanie. Od samego początku staliśmy się dla siebie nawzajem kimś wyjątkowym. Mieliśmy gorsze dni, ale zawsze z tego wychodziliśmy. Ufaliśmy sobie i byliśmy dla siebie wsparciem.
-Nalejesz mi szampana?-zapytałam
-Pod jednym warunkiem-powiedział obracając się w moją stronę
-Jakim?-zapytałam unosząc zaciekawiona brwi
-Zrobimy sobie zdjecie
-Po co?-nie rozumiałam o co mu chodzi
-Chcę je wstawić na Instagrama, żeby wszyscy widzieli, ze cię mam przy sobie. Dziewczynę czy pryjaciółkę to nie istatne teraz. Ważne że jesteś tu ze mną-powiedział patrząc mi głęboko w oczy
-Okey-zgodziłam się zarumieniona.
Oboje usiedliśmy. Niall wyjął telefon z kieszeni i włączył aparat. Usiadłam delikatnie za nim, oparłam dłoń i brodę na jego ramieniu. Część włosów opadła na niego, ale się tym nie przejmowałam, oboje uśmiechnęliśmy się do obiektywu, potem robiliśmy głupie miny właczajac przy tym samowyzwalacz zeby nie musieć klikać co chwilę. W pewnym momencie Niall śmiejąc się obrócił twarz w moja stronę. Patrzyliśmy sobie w oczy, a nasze twarze dzieliły milimetry. Chciałam by był blisko. Wystarczył tylko delikatny ruch by nasze usta się złączyły, i wykonaliśmy go. Nasze usta zetknęły się w delikatnym pocałunku. Odsunęliśmy się od siebie patrząc sobie w oczy i oboje byliśmy zdziwieni tym co się stało. Chłopak położył dłonie na mojej szyi i przyciągnął mnie do siebie. Ten pocałunek był bardziej namiętny, ale cały czas czuły i delikatny. Oparłam dłonie o jego klatkę piersiową i z przyjemnością oddałam ten pocałunek. Gdy skończyliśmy chwilę patrzyliśmy sobie w oczy.
-Teraz ja też napiję się tego szampana-powiedział Niall z uśmiechem. Serce biło mi jak szalone, i nie mogłam nic powiedzieć, więc tylko skinęłam głową. To był najlepszy pocałunek w moim życiu. A przynajmniej najlepszy jaki pamiętam.
-To co z tym zdjęciem?-zapytałam żeby zmienić temat.
-Już wybieramy-powiedział chłopak podając mi lampkę szampana, która od razu opróżniłam żeby ochłonąć. Okazało się, ze telefon zarejestrował nasz pierwszy pocałunek. A co więcej na zdjęciach wygląda on tak świetnie jaki był w rzeczywistości.
Po długim wybieraniu zdecydowaliśmy się umieścić na instagrami zdjęcie na którym spoglądamy na siebie z uśmiechami. Po dodaniu czarno-białego filtra wyglądało świetnie. Mogę nawet powiedzieć, ze mogłby konkurować ze zdjęciami z Tumblr'a. Było idealne.
Od razu po publikacji zaczęły przychodzić powiadomienia, ale nie zwracaliśmy na nie uwagi, za bardzo byliśmy zajęci rozmową i piciem szampana. Bardzo dużo się śmialiśmy. Czułam się przy nim taka rozluźniona, ze samą mnie to dziwiło.
Niestety wszystko co cudowne kiedyś się kończy i w końcu musieli wtargnąć chłopcy
-Co tam dzieciaki?-zapytał Lou kładąc się między nami
-Widziałem zdjęcie-powiedział Zayn zabierając mi kieliszek i upijając spory łyk
-I?-zapytałam dalej udając, ze nic się między nami nie wydarzyło.
-Mam nadzieje, ze wszystko już dobrzez między wami, bo robimy małą imprezę
-Co?-zapytaliśmy z Niallem jednocześnie tak samo zdziwieni
-Spoko, wszystko już załatwione, więc tylko czekamy na dostawę alko i tyle.
Powiedzieli tylko tyle i zostawili nas w szoku.

******************************************************************************
U want me back?

Rozdział 128

Przyznam szczerze, ze chodzenie o kulach nie należy do moich ulubionych sportów. Podczas tej krótkiej podróży z taksówki do domu miałam ochotę zamieszkać na trawniku aby dalej nie iść. Oczywiście nie obyło się bez docinków Zayn'a. Wiem, ze chciał mnie rozbawić, ale nie miałam ochoty na rozmowy z ludźmi. Z czasem jak trzeźwiałam coraz dokładniej docierały do mnie zdarzenia poprzedniego wieczoru i szczerze wolałbym tego pieprzonego kaca niż te wszystkie przykre wspomnienia.
Gdy udało mi się wejść do domu pokuśtykałam do kuchni i na sekundę zamarłam. Stał w niej Niall i jak gdyby nigdy nic pił kawę. Upomniałam się w myślach, ze muszę być silna i nie mogę pokazać, że ruszyło mnie jego wczorajsze zachowanie.
Pokuśtykałam do lodówki i wyjęłam z niej dwie wody i włożyłam je do torebki z lekami by jakoś wnieść to do swojego pokoju
-Boże co cię sie stało?-zapytał Niall patrząc na moją nogę
-Nic wielkiego-mruknęłam i powoli ruszyłam w stronę schodów
-Poczekaj pomogę ci-krzyknął za mną Liam
-Poradzę sobie-warknęłam ze łzami w oczach i po następnych dwudziestu minutach wyczerpana byłam już w swoim pokoju.
Moje myśli i uczucia były w strzępach. Nie mieściło mi się w głowie, ze chłopak, który jeszcze dwa miesiące temu twierdził, ze bezgranicznie mnie kocha tak szybko się z tego otrząsnął i po prostu całował sie z pierwszą lepszą laską na imprezie.
Nagle poczułam się strasznie bezwartościowa. Poczułam, ze to nie jest moje miejsce. Że on nie chciał mnie, chciał tej dziewczyny którą byłam i nie przyjmował do wiadomości, że tej dziewczyny może już nie być. Nie kochał mnie już teraz, kochał wyobrażenie o mnie.
Położyłam się na łóżku i po prostu zaczęłam płakać. Nie umiałam niczego zrozumieć ani poukładać sobie w głowie. Jedyne co mogłam to płakać. Zakryłam twarz poduszką by czasem nikt nie usłyszał. Nie chciałam nikogo teraz przy sobie. Bo po co mi osoby, które wciąż widzą we mnie kogoś kto zniknął wraz z operacją.
Nie mam pojęcia ile płakałam, ale byłam tak wykończona, ze zasnęłam. Obudziłam się gdy na dworze panował mrok. Obolała wstałam i poszłam wziąć prysznic. Po prysznicu wzięłam leki przeciwbólowe i gdy miałam zamiar wrócić do łóżka usłyszałam ciche pukanie do drzwi.
-Proszę?-bardziej zapytałam niż stwierdziłam, bo nie byłam pewna czy tylko mi się nie wydawało.
No nie wydawało mi się. Po chwili do pokoju zajrzał Niall
-Mogę?-zapytał cicho
-Jak chcesz-mruknęłam wzruszając ramionami i siadając na łóżku. Obserwowałam kątem oko jak nieśmiało wchodzi i cicho zamyka za sobą drzwi, gdy ja układałam poduszkę pod obolałą nogą.
-Chciałbym z tobą pogadać-powiedział siadając na krawędzi łóżka
-Chyba nie mamy o czym gadać-odparłam szorstko patrząc mu w oczy
-Cass nie mów tak. Tyle nas łączyło, nie możesz tego tak po prostu przekreślić
-To ty to wszystko przekreśliłeś obściskując się z tą laską!-wybuchnęłam czując ze łzy zbierają mi się w kącikach oczu.
-Cholera Cassie bo ty spędzałaś czas tylko z Harry'm. Wszędzie chodziłaś z nim, z nim gadałaś, śmiałaś się i to jemu zaufałaś!
-Bo on nie naciskał! Nie starał sie zrobić ze mnie kogoś kim już nie jestem. Dał mi szanse poznać jaka jestem a jaka nie
-Ja też chciałem ci pomóc!
-Zmuszając mnie do robienia rzeczy których nie znam i nie chcę robić? Mówiac w wywiadach, ze nie masz dziewczyny? Świetny plan!
 -Nie chciałem Cię zmuszać do niczego. Myślałem, ze robie dobrze...
-Ale nie robiłeś!
-Cholera Cass ja też się boję! Przeraża mnie, ze mogę cię stracić i, że z dnia na dzień jesteś coraz dalej. Nie umiem sobie z tym radzić. Ty byłaś jedyną osobą w moim życiu, która kochała mnie za to kim jestem i jaki jestem i bałem się, ze jeśli nie uda mi się przypomnieć Ci tego uczucia to mnie zostawisz! Ja nie mogę Cie stracić. Jesteś najcenniejszym co mam i zrobię dla ciebie wszytko...Wczoraj zjebałem. Doskonale o tym wiem i nawet nie wiesz jak żałuje. Jak wyszliście całą noc spędziłem w parku na przemian zastanawiając się czy powinienem skoczyć z mostu czy jednak jest szansa wszystko naprawić i mam wracać do ciebie na kolanach z prośbą o wybaczenie. Mogę ci tylko powiedzieć, ze strasznie Cię przepraszam, bo nie mam nic na swoje usprawiedliwieni. Byłem po prostu pieprzonym egoistą przez cały ten czas...
Patrzyłam mu w oczy i widziałam w nich prawdę. To wszystko co powiedział płynęło z serca. Z serca które nieświadomie złamałam. Nie chciałam go skrzywdzić, ale to zrobiłam. Wydaje mi się, ze oboje nawet teraz do końca nie znamy swoich uczuć. Jesteśmy tak samo zagubieni. Tak samo pokcenie
-Połóż się ze mną-szepnęłam kładąc głowę na poduszce. Chłopak niepewnie ułożył się obok i wpatrując w moje oczy cicho zaśpiewał:

You're my fear

My courage

My love

My light

My breath

The greatest treasure I own

Adding strength where the lack of

You give sense of meaninglessness

Without you I wouldn't do either step

Because I'm afraid of the darkness

Nowy wygląd!

Spokojnie to ten sam blog tylko troszkę zmieniłam wygląd.

Wydaje mi się, ze teraz blog jest bardziej czytelny i wszystko wyraźniej widać. 

A poza tym ileż można katować ten sam szablon? :)

Piszcie co myślicie, nie tylko o wyglądzie, ale o całokształcie :)

Buziaki Lex

Rozdział 127

Rano obudził mnie potworny ból głowy. Już zapomniałam jak okrutny potrafi być kac. Z wielką niechęcią podniosłam głowę z poduszki i wstałam z łóżka z zamiarem wzięcia prysznica. Jednak gdy tylko stanęłam na nogach poczułam niewyobrażalny ból w prawym kolanie i upadłam
-Co do cholery?-mruknęłam patrząc na nogę.
Miałam zawiązany wokół bardzo spuchniętego kolana bandaż,
-Chyba muszę jechać do szpitala-mruknęłam do siebie i podpierając się o łóżko stanęłam na zdrowej nodze. Wczorajsza impreza musiała się udać skoro nie pamiętam jak doszło do tego dziwnego wypadku. Pokuśtykałam do szafy a potem do łazienki. Umyłam twarz i ogarnęłam się, a następnie ubrałam w sukienkę bo nie dałabym rady założyć czegokolwiek na tą nogę.
Wszystkie czynności jakie robiłam do tej pory były łatwizną w porównaniu do zejścia po schodach.
Zajęło mi to tak na oko 20 minut le jakoś w końcu dałam rade. Na dole panował kompletny bałagan w środku którego spał Liam i Harry. Gdyby nie ten bół zrobiłabym fotkę, którą bym ich potem szantażowała. Nie czekajcie muszę ją zrobić. Wygrzebałam z torby telefon i zrobiłam zdjecie.
W kuchni spotkałam Zayna
-Hej, co robisz?-zapytałam siadając przy blacie i zamawiając taksówkę
-Trzeźwieję-wychrypiał mulat
-A chcesz sie wybrać ze mna na wycieczkę?-zapytałam z uśmiechem
-To zależy gdzie-powiedział mrużąc oczy i przejadając mi się
-Do szpitala i na śiadanie?-zapytałam z nadzieją że da się namówić i pokazując mu swoją opuchniętą nogę.
-Cholera co ci się stało?-zapytał Zayn
-Myślałąm, ze ty będziesz wiedział bo ja nie pamietam
-No to piona koleżanko-zaśmiał się-okey to chodź jedżmy jak najszybciej bo nie wygląda to dobrze.
Chłopak założył bluzę i złapał mnie w pasie żeby lepiej mi się szło. W taksówce nie gadaliśmy za dużo przez kaca i potworny ból mojego kolana.
W szpitalu przyjął mnie jakiś młody lekarz i odwijając bandaż zaczął wywiad
-Więc jak do tego doszło
-To był, wypadek-odpowiedziałam lakonicznie zakłopotana tym, ze nawet nie wiem jak doszło do tego.
-Rozumiem-zaśmiał się lekarz i zaczął mnie badać
-A można delikatniej?-zapytałam po tym jak facet zaczął mi wykręcać nogę tak, ze ból stawał sie nie do zniesienia
-Wie Pani co, tzreba będzie założyć stabilizator bo ma pani...
-Proszę niech mi pan oszczędzi medycznych określeni, zrobi co trzeba i da leki przeciwbólowe, okey?-powiedziałam miło kładąc się i zamykajac oczy. Lekarz znowu zaśmiał sie serdecznie po czym powiedział
-Jasne, zaraz dostanie Pani zastrzyk i receptę a ja zajmę sie wszystkim.
Po chwili pielęgniarka dała mi zastrzyk po którym zrelaksowałam się i nie czułam co doktor robi z moją nogę
-I gotowe. Juz wypisuje receptę-powiedział lekarz a ja podniosłam się
-Wow-mruknęłam widzac swoją nogę w stabilizatorze od kostki aż do połowy uda.
-Jak długo muszę to mieć?-zapytałam z nadzieją, ze nie będzie to kilka dni
-To zależy od tego jak noga będzie się regenerować. Za tydzień zapraszam na kontrolę, a tu ma pani receptę na leki przeciwbólowe, wspomagające regenerację i maść do smarowania. A i bym zapomniał jeszcze kule bo bez nich będzie cieżko.
Świetnie. Zabierając wszystko wykuśtykałam do poczekalni, w której był Zayn. Gdy tylko mnie zobaczył wybuchnął takim śmiechem, że wszyscy obecni w pomieszczeniu spiorunowali go wzrokiem.
-Idziemy-warknęłam zła
-Odpuśćmy sobie śniadanie, zamówimy coś-zaproponował chłopak na co z chęcią przystałam. Po drodze wstąpiliśmy jeszcze do apteki i ruszyliśmy do domu.


***************************************************************************

Bardzo dziękuję za dwa komentarze pod tamtym rozdziałem :) Serio bardzo je doceniam :)
I dzięki Kinga za miłą wiadomość. Oczywiście reszte czytelniczek zapraszam też to pisania do mnie maili jeśli chcielibyście mi cos powiedzieć, chetnie was poznam :)
Mam też pytanie czy jesteście zianteresowani moim innym opowiadaniem? jesli tak w następnym poście dam wam linka :)
Piszcie i buziaki :*
Lex

Rozdział 126

Gdy tylko dotarliśmy do domu zaczęłam szperać we wszystkich kuchennych szafkach.
-Mogę wiedzieć co ty wyprawiasz?-zapytał Liam stając nde mną w momencie, w którym siedziałam na podłodze i wywalałam wszystko z szuflady obok ludówki
-Szukam alkoholu?-odpowiedziałam niepewnie na co reszta wybuchnęła śmiechem
-Chodź-powiedział Li i podniósł mnie z podłogi.
Gdy rozsiadaliśmy się na kanapach w salonie Louis przygotowywał różne drinki, a Harry do każdego dolewał coś jeszcze innego.
-Więc jaki plan na dalszą cześć wieczoru?-zapytał Zayn opróżniając szklankę jednym łykiem
-Nie wiem jak wy, ale ja mam plan się schlać-powiedziałam i wypiłam swojego drinka, oraz sięgnęłam po następnego
-No to zdrowie-krzyknął Lou i stuknęliśmy sie szklankami.
Pochłanialiśmy drinki ne licząc ich, a z każdym świat wirował coraz mocniej. Po wypiciu jakiejś zielonej i ohydnej mieszanki musiałam iść trochę ochłonąć, więc wybrałam się na taras. Wcale nie chciałam trzeźwieć, po prostu brakowało mi świeżego powietrza. Zeszłam po schodkach i położyłam się na trawie. Po chwili usłyszałam, ze drzwi za mną się rozsuwają i słyszałam krok za sobą.
-Mogę mieć do ciebie jedno pytanie?-zapytał Lou siadając obok mnie
-Możesz ich mieć nawet więcej, dzisiaj wszystko ci powiem-wybełkotałam
-Kochasz Niall'a?-zapytał uważnie mi się przyglądając
-Moja odpowiedź może cię nie zadowolić, ale chyba sama przed sobą też muszę się w końcu do tego przyznać. Tylko proszę nie przerywaj mi
-Jasne-odpowiedział Lou. Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam mówić
-Nie pamiętam praktycznie nic. Mam jakieś urywki wspomnień ze szkoły, z wycieczek z rodzicami i innych pierdół. Nie pamiętam jak go poznałam ani jak się zakochałam i czy ta miłość była prawdziwa, Nie wiem też kim jestem, co uwielbiam i czego nienawidzę. I przeraża mnie to. Potrzebuje od was, o Niall'a cierpliwości. Może juz nigdy nie przypomne sobie tego co było, ale muszę mieć czas zeby ze wszystkim na nowo się oswoić. Uwierz mi na słowo, ze to nie jest łatwe. A co do samego Nill'a to pewnie znsz go lepiej niż ja też i wiesz, ze jest cudowny, opiekuńczy i kochany. Tylko, że nie dał mi wystarczająco czasu. Moje uczucia zaczęły budzić się na nowo, a wtedy zobaczyłam go z inną dziewczyną. Było mi przykro nie dlatego, ze ja powinnam być w jego ramionach, tylko dlatego, ze zastąpił jak twierdził swoją prawdziwą miłość jakąś przypadkową lalką z klubu. Boli dowiedzenie się jak mało znaczysz.
-To był tylko impuls, był smutny i zły
-Ja wiem Lou i mu się nie dziwię, ale...to boli wiesz? boli widzieć w takiej sytuacji chłopaka, którego ty stawiasz według swojej hierarchii ważności bardzo wysoko i chcesz zeby był obecny w twoim życiu. Odrzucenie jest najgorszym z możliwych uczuć. Tracisz wtedy w swoich oczach wartość. Zastanawiasz się co z toba do cholery jest nie tak, dlaczego jesteś niewystarczający...
-Mimo wszystko on cię kocha-szepnął Lou
-Nie Louis on kocha tą osobę którą kiedyś byłam, ale nie chce poznać tej którą się stałam
-Może
-Może wracajmy musze się upić bo trzeźwieję... 


*********************************************************************8

Hej Hej!
Dzięki pewnemu komentarzowi pod poprzednim rozdziałem napisałam nowy!
Bardzo was proszę napiszcie co myślicie, czy jest tu kto, oraz wasze pomysły na rozwinięcie opowieści!
Jeśli przeczytasz napisz chociaż krótki komentarz zebym wiedziała ile was tu jeszcze zostało!!
Kocham Lex 

Rozdział 125

Opróżnialiśmy kolejne kieliszki, do momentu, w którym się ośmieliliśmy i ruszyliśmy na parkiet. Tańczyliśmy jak szalenie, robiąc przerwy na drinki i toaletę. Po pewnym czasie musiałam odpocząć bo nogi mi już odpadały. Usiadłam w naszym boksie i rozglądałam się po wnętrzu klubu. Moją uwagę przykuł Niall. Stał przy barze flirtując z jakąś niską brunetką. W pewnym momencie dziewczyna przysunęła się do blondyna i wpiła w jego usta. Przez chwilę był oszołomimy ale potem odwzajemnił jej pocałunek i zaczął ją obmacywać. Na to już nie mogłam patrzeć. To głupie, w końcu nie jesteśmy parą. Nie pamiętam nawet naszego związku, ale widząc go z inną poczułam straszne ukłucie w sercu. Chyba naprawdę go Kochałam skoro tak mnie to zabolało. Spuściłam wzrok i starałam się nie rozpłakać. Nie mam prawa być na niego zła, on musi być szczęśliwy, a ze mną nie może bo nie znam nawet swoich uczuć. 

Wzięłam ze stolika butelkę i przyłożyłam ja do ust. Smak alkoholu był okropny, ale odciągał moją uwagę od blondyna.

-Hej, zostaw cos dla nas-zaśmiał sie Lou zabierając mi butelkę

-To pijemy?-zapytał Zayn nalewając alkohol do kieliszków.

-A gdzie Niall mielismy razem pić do końca. Mam nadzieję, ze nie leży już w kiblu-zaśmiał się Harry

Wróciłam wzrokiem do miejsca, gdzie ostatnio widziałam chłopaka. Nadal tam stał i obściskiwał się.

-Bawi się lepiej niż myślisz-warknęłam i opróżniłam kieliszek. Ignorując ich pytające spojrzenia chwiejnym krokiem ruszyłam n parkiet. Gdy znalazłam się między tańczącymi ludźmi poczułam jak dużo wypiłam. 

-Hej piękna, zatańczymy-usłyszałam nad sobą nieznajomy głos. Chłopak był całkiem przystojny, miał ciemne włosy, cere i oczy, a do tego białą koszule

-Jasne-mruknęłam chwytając jego ręke.

Nie zwracałam na niego za dużej uwagi, chciałam po prostu przestać myśleć.

-Idziemy na drinka?-szepnął mi do ucha na co sie ochoczo zgodziłam

Poszlismy do baru. Nie sądziłam, ze tego wieczoru bar mnie zawiedzie, ale tak stalismy jakieś trzy metry od Horana i tej dziuni.

-Na co masz ochotę?-zapytał uśmiechając się nieznajomy

-Zaskocz mnie- mruknęłam

Chłopak widząc, ze nie bardzo jestem zainteresowana rozmową zaczął się przysuwać i gładzić moje ramie

-To jak masz na imię ?

-Tak mi przykro, ale nie poznasz jej imienia kolego. Nie twoja liga-Harry odsunął chłopaka ode mnie na bezpieczną odległosć i wtedy dostrzegł Niall'a. Widziałam, ze nie zadowolił go ten widok.

-Chodź do chłopakó-powiedział najspokojniej jak umiał i poprowadził mnie za ręke do stolika.

-Pijemy?-zapytałam siadając

-Chyba starczy, co?-powiedział Harry poważnie

-Nie umiesz się awić!-krzyknął Li. Jeszcze nie wiedział o co Harry jest tak zły. Kożystajac z jego chwili nieuwagi sięgnęłam po butelkę, któr mi wyrwał

-Cass wiem, ze czujesz się skrzywdzona i zraniona, ale nie możesz zapić tego ani zastąpić jakimś przypadkowym kolesiem

-O co chodzi?-zapytał zdezorientowany Lou.

-Mówiłam, ze Niall bawi się lepiej przecież-powiedziałam spokojnie wskazując w kierunku chłopaka. Teraz dziewczyna siedziała na jego kolanach i rozpinała mu koszulę, co mu się wyraźnie podobało. Powoli wstałam i ruszyłam do wyjscia.

Harry miał rację, nie powinnam była pić już więcej. Gdy już uporałam się z wyjściem z klubu po prostu ruszyłam przed siebie. Po chwili poczułąm na ramionach coś miękkiego. To Styles nakrył mnie swoją marynarką

-Cass ja wiem...

-Nie Harry przestań. On ma prawo żeby być szczęśliwym i korzystać z życia. Zabolał mnie jego widok z inna ale poradzę sobie. Jutro będzie lepiej

-Jesteś silna Cassie.A teraz złapmy taksówkę i wracajmy do domu

-A zrobisz mi gofry?zapytałam na co chłopak wybuchł śmiechem

-Jasne, dla ciebie wszystko-odpowiedział, objął mnie ramieniem i ruszyliśmy do taksówki.

. 

Rozdział 124

Gdy dotarliśmy do domu chłopcy już wstali i jedli śniadanie. 
-Nie wiem jak wy ale ja chyba boję sie zapytać co tam się działo. Ty-wskazał na mnie- jesteś spocona i zdyszana a on nie ma koszulki-powiedział Lou z pełnymi ustami
-Lou świnko za dużo pornosów oglądasz- mruknęłam i zajęłam miejsce po jego lewej stronie i podebrałam mu z talerza naleśnika na co chłopak tylko się uśmiechnął
-Cass chciała biegać a bałem się, ze nie pamięta jeszcze drogi do domu-mruknął Harry. Wyglądał jakby był zły na coś
-Poranne bieganie chyba nie jest dla Ciebie-mruknął Niall
-Wal się-warknął loczek i poszedł do swojego pokoju. Gdy usłyszeliśmy trzask drzwi wszyscy zwrócili na mnie swój wzrok
-Coś ty mu zrobiła?-zapytał Liam
-Ja? Nic! Pobiegliśmy do parku, powygłupialiśmy się, polaliśmy wodą i wszystko było okey.
-E spoko to Harry w końcu. Nasza gwiazdka czasem musi pokazać się ze złej strony.-wzruszył ramionami Lou i dalej zapychał się naleśnikami
-To może chodźmy dzisiaj na jakąś imprezę i wyluzujmy trochę wszyscy co?-zaproponował Zayn
-Dobry plan, wyrwie coś to będzie mu lepiej-zaśmiał sie Niall
-A pamiętacie jak kiedyś Cassie za dużo wypiła i nazywała go swoim Haroldzikiem?-powiedział Lou i wszyscy wybuchli śmiechem. No, wszyscy oprócz mnie.
-Co?-zapytałam lekko zażenowana tym, ze naprawdę mogłam cos takiego zrobić
-No wyrywał właśnie jakąś panienkę a ty podeszłaś i mówiłaś, ze on jest kochany i takie tam. Dziewczyna uciekła, a Harry wrócił do domu niosąc Ciebie bo nie byłaś w stanie iść-opowiedział Niall śmiejac się ze mnie
-Błagam nie opowiadajcie mi takich żenujących fragmentów z mojego życia-powiedziałam chowając czerwoną twarz w dłoniach.
-Ale powtórz to dzisiaj, nawet nie wiesz jakie to było epickie-powiedział Li
-Na pewno nie dla mnie na następny dzień-mruknęłam wstając
-Oj cicho, teraz idź sie kąpać my znajdziemy jakis klub i pojedziemy najpierw coś zjeść a potem potańczyć- wraz z wypowiedzeniem ostatniego słowa przez Zayn'a wszyscy wstali z krzeseł i zaczęli tańczyć na środku kuchni. Boże, mieszkam z debilami.
Poszłąm na górę, wzięłam prysznic i stanęłam przed szafą. Ciągle nie wiem za bardzo co lubię nosić, ani właściwie jak mam sie ubrać, wiec będzie to ciężka decyzja. W końcy wybrałam botki na słupku, bordowe spodnie z wysokim stanem, czarny, luźny bralet i kurtkę jasno dżinsową. Dobrałam dodatki, um alowałam się i byłam gotowa. O 18 wszyscy spotkaliśmy się na dole i ruszyliśmy do auta. Chłopcy byli nieźle odstawieni, musze przyznać, ze serio wyglądali jak gwiazdy.
Najpierw wybraliśmy się zjeść kolacje i szczerze mówiac już wtedy była niezła zabawa. 
Gdy już dotarliśmy do klubu chłopcy rozdali pare autografów i zaprowadzono nas do strefy dla VIP-ów. Fajne w tym było, ze czekał już tam na nas szampan. Wznieśliśmy toast za naszą przyjaźń. 
-Okey Cassie co pijemy dalej?-zapytał Lou
-A co ja lubię?-zapytałam
-Wiesz co jest najlepsze w tym, że zapomniałaś to wszystko?-zapytał mnie Harry nachylając się w moją stronę przez stolik
-Co?-nie rozumiałam o co mu chodzi
-To, ze mozesz spróbować tego wszystkiego od nowa. Nie próbuj się dowiedzieć kim byłaś, po prostu ądź sobą od nowa, od teraz-odpowiedział patrząc mi w oczy i posuwając po stoliku w moją stronę kartę z alkoholami dostępnymi w klubie. Uśmiechnęłam się do niego i z zamknietymi oczami wskazałam punkt na karcie.
-To-powiedziałam
-Tequila, ostro jak na początek-powiedział Niall
-To co od razu podwójnie?-zapytał wstając
-Lepiej przynieś ze trzy butelki-zawołał wesoło Zayn a wszyscy wybuchnęli śmiechem.
Podoba mi sie to, lubię to, ze nie wywierają na mnie żadnej presji i to, ze tak dobrze spędza mi się z nimi czas.
Po chwili przyszedł Niall a za nim dwie kelnerki niosące cztery butelki tequili, kieliszki i limonki pokrojone w łódki.
Po napełnieniu kieliszków wstałam i krzyknełam
-To zaczynamy zabawę! - i opróżniłam kieliszek

rozdział 123

Każdy człowiek w pewnym stopniu, mniejszym lub większym jest złamany, skrzywdzony lub wgnieciony w ziemię przez życie. Jednak jesteśmy tylko ludźmi mam również prawo do szczęścia. Ciągle zadręczanie się, jedzenie lodów i słuchanie Eda Sheerana nie pomoże. Nie chcę zeby moje życie było porażką nie godzę sie na to.
Z samego rana założyłam sportowe ciuchy, wzięłam słuchawki i po cichu zeszłam do kuchni. Gdy wyciągałam z lodówki butelkę wody usłyszałam za sobą głos Harry'ego
-Co ty wyprawiasz?-Stał w wejściu do kuchni z założonymi rękami i przyglądał mi się ze zmarszczonymi brwiami
-Zmieniam swoje życie?-odpowiedziałam niepewnie wkładając wodę do kieszeni bluzy dresowej
-Wstając o 5 rano i kradnac wodę z własnej lodówki?
-Nie idioto idę biegać. Zawsze chciałam zacząć a lekarz mówił, że moje serce potrzebuje teraz sportu.
-Poczekaj 3 minuty-odpowiedział tylko i pobiegł na górę. Niedo końca wiedziałam czego się spodziewać, pod tą burzą loków podejrzewam, ze nie kryje sie zbyt rozgarnięty człowiek. 
Na szczęście lub nieszczęście bo chciałam pobyć sama Harry zbiegł na dół w dresach i butach do biegania.
-Co to ma być?-zapytałam patrząc na niego kpiąco
-Idę z tobą, nie jesteś w formie więc lepiej żebys nie była sama
-Harry nie musisz tego robić. Ja chcę iść sama-zaznaczyłam wyraźnie ostatnie zdanie
-W porządku mogę się nie odzywać, ale idę z tobą.
Po jego minie widziałam, ze nie ustąpi wiec wywracając oczami wyszłam z domu. Przystanęłam na trawniku by się chwilę porościagać i włożyć słuchawki. Nie oglądając sie za chłopakiem ruszyłam przed siebie. Szczerze mówiąc nie wiem dlaczego, ale chciałam mu zaimponować. Tak to głupie tym bardziej, ze jest to mój przyjaciel. Jednak nie mogłam inaczej, musiałam być po prostu jak najlepsza. Dlatego też co jakiś zas ukradkiem oglądałam się za siebie czy na pewno biegnie. 
Pogoda dziś była zaskakujaco ładna wiec już po jakimś czasie zrobiło mi się gorąco w bluzie. Przystanęłam w parku obok ławki. Wyjęłam słuchawki z uszu i spojrzałam na chłopaka.
-Chyba cię nie doceniłem, nieźle Ci idzie.
-Mówiłam, ze nie jesteś mi potrzebny-odpowiedziałam wzruszając ramionami i biorąc łyk wody.
-Jeszcze za mną zatęsknisz-mruknął ze śmiecham i wziął ode mnie wodę. Gdy pił by jeszcze bardziej się nie kompromitować gapieniem się na niego zdjęłam bluze i obwiązałam ją sobie wokół bioder.
-Mi też już gorąco, tylko nie chciałem cię zawstydzać rozbieraniem się-zaśmiał sie loczek
-Oh proszę Cię, nie kompromituj się lepiej-odpowiedziałam nabijając się z niego.
-Nie zadzieraj ze mną, bo wrzucę cię do fontanny-zagroził
-Myślisz, ze jesteś w stanie mnie przestraszyć?-zapytałam unosząc brew z zaciekawienia
-Myślę, ze tak-mruknął podchodząc do mnie o krok
-Jesteś na to za uroczy-powiedziałam czochrając jego loczki-a teraz mnie goń cwaniaku-rzuciłam biegnąc przed siebie jeszcze szybciej niż wcześniej. Nie oglądałam się za siebie by nie zwalniać, jednak nie doceniłam Harry'ego. Kilka kroków od fontanny stojącej pośrodku parku złapał mnie w pasie, przewiesił sobie przez ramię i postawił mnie na murku. Jeden krok dzielił mnie od mokrego powrotu do domu.
-Teraz też będziesz taka wygadana?-zapytał chłopak śmiejąc się. Trzymał mnie na samej krawędzi i nie miałam jak uciec.
-Harry nie zrobisz mi tego, ja tylko żartowałam
-Czyli jednak cię przestraszyłem. A taka byłaś pewna siebie-drażniło mnie to co jego tak niesamowicie bawiło
-Okey już nie będę, wygrałeś-powiedziałam zrezygnowana podnosząc ręce w geście sugerujacym, ze sie poddaje.
-To chciałem usłyszeć-mruknął i postawił mnie na ziemi obok siebie
-A teraz powiedz jaki cudowny i wspaniały jestem jeszcze
-W życiu-krzyknęłam odkręcając butelkę zimnej wody, którą zabrałam z domu i wylewając mu ją na koszulkę. Harry zaniemówił a ja nie mogłam przestać się śmiać
-Jesteś okrutną kobietą i się zemszczę-mruknął udajac złość i sciągając przemoczoną koszulkę. 
Mój śmiech przerwał widok chłopaka bez koszulki. Jego wilgotny tors odbijał delikatne promienie słoneczne, co sprawiało, ze wszystkie tatuaże jakie miał wyglądały jeszcze lepiej, a mięśnie zapierały dech w piersi. Gapiłam sie tak na jego idealne ciało dopóki nie zaczął sie śmiać. Chłopak pochylił się nade mną i wyszeptał mi do ucha
-Chyba to ty się zawstydziłaś a nie ja-moją twarz momentalnie oblały rumieńce, więc szybko się obróciłam i zaczęłam biec
-Czas do domu-krzyknęłam tylko na co Harry zaśmiał się głośno i ruszył za mną.
I już wiem co będzie mi się śniło dzisiejszej nocy...


******************************************************************************
Cześć
Dzięki, za komentarz pod poprzednim rozdziałem. Nie wiem ile osób przeczytało i nie wiem czy kontynuować...proszę piszcie choćby głupie jedno zdanie bo nie wiem ile osób tu zaglada
Dzięki