Rozdział 75

Obudził mnie potworny ból głowy. Leżąc dalej z zamkniętymi oczami próbowałam przypomnieć sobie całą noc. Klub. Drinki. Szalone tańce z chłopakami. Jakaś brunetka rozmawiająca z Harrym. To jak Niall niesie mnie do pokoju. Kładzie do łóżka. Całuje w czoło. Upragniony sen.

-Nigdy więcej-mruknęłam łapiąc się za głowę która pulsowała z każdym moim ruchem

-No, nieźle wczoraj zabalowałaś-zaśmiał się Nialler. Otworzyłam oczy i gwałtownie się podniosłam, co nie było dobrym pomysłem bo ból w czaszce wrócił ze zdwojoną siłą. Chłopak siedział na swoim łóżku i jadł śniadanie

-Masz wodę i tabletki

-Dzięki-odparłam uśmiechając się słabo i zabierając ze stolika szklankę i dwie, białe, duże tabletki.

-A ty dobrze wyglądasz, dlaczego?

-Emm...dzięki

-Znaczy, no wiesz o co mi chodzi

-Jasne ze wiem-zaśmiał się dźwięcznie-wypiłem wczoraj tylko jednego drinka, nie to co wy wszyscy. Ktoś musiał być tym odpowiedzialnym, bo Liam sam by sobie nie poradził

-Jesteś aniołem wiesz?-mruknęłam przykładając głowę do poduszki

-Ale tylko twoim osobistym-wyszeptał patrząc mi w oczy. Poczułam ze moje policzki oblewa bordowy rumieniec, więc obróciłam się w drugą stronę, gdzie stał zegarek. Duże czerwone cyfry wskazywały godzinę 9.45

-Niall!Dlaczego nie powiedziałeś ze już tak późno?!-wydarłam się ignorując tępy ból i wyciągając jakieś ciuchy z walizki, zamykając się w łazience. Wyszłam po chwili z nadal wilgotnymi włosami i opadłam z powrotem na łóżko

-Pamiętasz tą imprezę na pożegnanie mojego i chłopaków starego domu?-zapytał przyglądając mi się z lekkim uśmiechem

-Tak, dlaczego pytasz?-przewróciłam się na bok by móc na niego spojrzeć

-Wszyscy się świetnie bawiliśmy, a następnego dnia wyszłaś z łazienki w mojej koszulce i też z mokrymi włosami...przez chwilę czułem się jak tego dnia. Było wspaniale-rozmarzył się

-To prawda, a...-nie zdążyłam nic więcej powiedzieć, bo przerwali mi chłopcy którzy wtargnęli do pokoju jak jakieś dzikie zwierzęta.

-No Cass jak tam?-zapytał poruszając brwiami Zayn i usadowiając się na moim łóżku

-Świetnie-mruknęłam z sarkazmem

-Ale trzeba przyznać że nieźle zaszalałaś-zaśmiał się Lou, a reszta mu zawtórowała

-I zniechęciłaś jakąś dziewczynę do Hazzy- wykrzyknął cały czerwony ze śmiechu Liam

-Ja?Ale czemu?-zapytałam zdziwiona podnosząc się momentalnie do pozycji siedzącej

-Powiedziałaś do niego Hazziątko

-O matko Harry przepraszam, nie pamiętam tego-zwróciłam się do przyjaciela a ten nadal obrażony z założonym rękami siedział przy Lou

-Pff...już nie ważne-zadarł głowę wysoko i ignorował mnie

-Hazza no weź-szturchnęłam go w ramię, ale tan nadal był obrażony -dobra nie chciałam sięgać po ten argument, ale nie mam innego wyjścia

-Jaki argument?-zapytał zaintrygowany

-W czerwonej walizce mam twoje ulubione żelki

-Ona wcale nie była taka ładna-mruknął i rzucił się na poszukiwanie smakołyku, na co wszyscy wybuchnęliśmy gromkim śmiechem

-Lepiej chodźmy już na próbę-powiedział Liam wstając i zgarniając wszystkich do wyjścia. Wzięłam sprzęt i ruszyliśmy. Okazało się że próby odbywają się w hotelowej sali balowej. Nie miałam za wiele roboty, więc co jakiś czas cykałam fotki wygłupiającym się chłopcom, przeglądałam terminach zespołu i najbliższe plany. Po chyba trzech godzinach prób Paul nareszcie zarządził przerwę

-Pójdę do sklepu, chcecie coś?-zapytałam stając przy drzwiach. Chłopaki pokręcili głowami a Harry zerwał się na równe nogi

-Pójdę z Tobą, też muszę coś kupić-już po chwili w ciszy szliśmy długim korytarzem

-Kasandra moglibyśmy pogadać-zapytał wyraźnie zakłopotany

-Jasne, stało się coś?

-Nie bo chodzi mi o Ciebie i Niall'a. Wczoraj nic nie wskazywało na to że wróciliście do siebie

-Bo nie wróciliśmy-odparłam odwracając wzrok

-Dlaczego?

-Bo nie wiem czy potrafię mu ufać

-To spróbuj

-Harry to nie takie proste-odparłam zirytowana, zatrzymując się

-Tak ci się tylko wydaje-mruknął nie patrząc na mnie

-O co ci chodzi?

-O to że sprowadził cię tutaj żeby w końcu było dobrze, tak się starał to załatwić a ty to tak po prostu olewasz!-krzyknął mierząc mnie wściekłym spojrzeniem

-Wcale tego nie olewam, jak możesz tak w ogóle myśleć?!po prostu...sama już nie wiem co robić-mruknęłam spuszczając wzrok

-Matko Kasandra daj mu szansę

-Myślisz ze nie chcę?! Chcę i to bardzo. Ale boję się kolejnego rozczarowania!

-Jeśli...a zresztą nieważne-mruknął odchodząc. Złapałam go za rękę odwracając w swoją stronę

-Powiedz

-Jeśli będziesz się bać to nic nie zdobędziesz. Myślisz że gdybym ja się bał to teraz bym tu stał?Nie. Siedział bym w domu marząc o tym wszystkim co mam na wyciągnięcie ręki. I nadal nie mogę uwierzyć że jesteś tak ślepa by nie widzieć ile dla niego znaczysz. Każdy popełnia błędy. Ale gdybym był na jego miejscu też bym się tak starał. Bo jesteś wspaniała, a ja od zawsze to wiedziałem tak samo jak on-wyrwał rękę z mojego uścisku i ruszył dalej, zostawiając mnie na środku korytarza kompletnie oszołomioną.

Stałam jeszcze jakiś czas próbując zebrać myśli, niestety na nic. Słowa tego małolat kompletnie mną wstrząsnęły.

Wróciłam do sali prób, gdzie był już loczek. Do końca dna unikaliśmy swojego wzroku, przebywania blisko, a co dopiero rozmowy. Miałam tego już dość. Muszę się dowiedzieć czemu tak na mnie naskoczył.

********************************************************************************************************************

Hej:) Jak tam żyjecie po sylwestrze? :P Jak jakoś żyję.

No dobra teraz wracając do rozdziału to jest on taki zwykły, no wiecie co mam na myśli ! :P

Szantaż oczywiście jak zawsze musi być, bo jak inaczej? Tym razem może....może 23 komentarze?

Jak chcecie poznać dalsze losy to komentujcie!

Jestem potworem....Ale i tak mnie kochacie. Prawda?

No ja was w każdym razie bardzo :*

Liczę że wam sie spodoba, a tymczasem spadam zjeść marchewkę. O tak możecie wpadać mam spory zapas :P

Do następnego

Wasza Ola :)