Rozdział 77

Podczas kolejnych kilku dni, które spędzaliśmy w tym uroczym mieście nie było łatwo. Bardzo wczesne wstawanie, dużo pracy i mało czasu wolnego. Innego dnia mieliśmy urwanie głowy. Wszyscy musieliśmy wstać o 6.00 żeby się spakować, bo po dwóch wywiadach przesiadamy się do tour busa i tak będziemy podróżować przez kilka dni. Już wiem dlaczego chłopcy zawsze jak są w trasie tak narzekają. Wczesne wstawanie, makijaż, ostre światło i niewygodne pytania. Podczas wywiadów pytali Niall'a o mnie. Powiedział że wszystko w porządku. Nie jestem zła że okłamał wszystkim iż jesteśmy razem, bo ten cały show-biznes nie jest łatwy tak jak mi się to wydawało. A wracając do Irlandczyka da się wyczuć to napięcie między nami, ale nie zmienia to faktu że chłopak bardzo się stara. Zabiera mnie w różne ciekawe miejsca. Jest czarujący i uroczy, jak to on.

Chłopcy gdy ten próbuje mnie gdzieś zaprosić i się jąka śmieją się i wcale nie pomagają. Mówią że to jest takie słodkie i że zachowujemy się jak dzieci. Nie wystarczyło im to że i tak krępujemy się w swojej obecności, więc uknuli tak że w tour busie mamy łózka naprzeciwko siebie, a oni wszyscy są w drugiej części busa; żeby „nam nie przeszkadzać”. Kocham ich, ale w tym momencie chciałam ich zabić.

Pewnego wieczora gdy wszyscy siedzieliśmy w naszym kochanym busie chłopcy wymyślili że pójdziemy na imprezę.

-Ja nie idę-odparłam od razu

-Dlaczego?-zapytał Zayn ze smutną miną

-Mam dużo pracy, muszę wysłać parę zdjęć z ostatniej sesji Jennifer, i do paru magazynów

-Zrobisz to jutro, a dzisiaj się zabawmy

-No bo bez ciebie to żadna zabawa...jak ostatnio-uśmiechną się zadziornie Lou

-Grabisz sobie Tamlinson- mruknęłam nie odrywając wzroku od monitora laptopa, który trzymałam na kolanach przykrytych ciepłym czerwonym kocem.

-Gdzie idziecie?-doszedł do nas zaspany Niall. Wygląda tak słodko jak jest zaspany...Kasandra ogarnij się!

-Idziemy na imprezę, szykuj się

-Nie chce mi się zostaję-mrukną ziewając i rzucając się na fotel

-No weź

-Przecież nic mi nie będzie jak posiedzę jeden wieczór sam-mruknął skacząc pilotem po kanałach

-Ale nie zostaniesz sam-powiedział Zayn z wielkim uśmiechem, a ten spojrzał na niego zdziwiony-Kasandra też nie idzie-czułam na sobie jego wzrok ale nie odrywałam wzroku od laptopa, udając że robię coś ważnego

-Dlaczego nie idziesz?-zapytał łagodnie mierząc mnie wzrokiem

-Mam trochę pracy-mruknęłam

-To już wiem kto mi zrobi kolację-odparł szczęśliwy rozkładając się wygodniej

-Chyba śnisz Horan

-No weźcie mi pomóżcie!-wrzasnął Harold nie mogą sobie poradzić z zapięciem koszuli

-Spokojnie-uspokoiłam go i podeszłam pomagając . Loczek nachylił się nade mną i szepnął mi do ucha

-Tylko bądźcie grzeczni

-Harry przecież wiesz że jesteśmy tylko przyjaciółmi-odparłam równie cicho

-Ale oboje chcecie więcej, i to dobra okazja aby o tym pogadać czy coś, bo na pewno wam nie przerwiemy-odparł uśmiechając się zadziornie

-Jesteś nienormalny-mruknęłam rumieniąc się

-Uwielbiam cię zawstydzać-dodał tylko, dał mi szybkiego buziaka w policzek i minął mnie rzucając się na Louisa

-Dobra my idziemy, a wy tutaj spokojnie -Liam zmierzył nas wzrokiem próbując nie wybuchnąć śmiechem

-Idziecie już!-wrzasnęłam a ci szybko wybiegli

-To co robimy-zapytał Nialler siadając obok mnie i patrząc co robię

-Musze te zdjęcia po wysyłać

-To ja zrobię nam coś do jedzenia co ty na to?

-Tak!-wykrzyknęłam uradowana, a ten pokręcił głową śmiejąc się i ruszył zabrać się za gotowanie...no w jego przypadku tak tego raczej nie można nazwać...

Nialler szalał w kuchni co chwila przeklinając pod nosem gdy coś mu nie wychodziło, a ja szybko uporałam się z większością. Zostało mi jedynie wybranie paru zdjęci chłopców do jakiegoś magazynu

-Nialler chodź na chwilkę, pomożesz mi-zawołałam chłopaka a ten od razu zjawił się przy moim boku-słuchaj które zdjęcie jest lepsze na okładkę

-To. Jestem tu ładniejszy-oboje zaśmialiśmy się głośno

-Dobrze, dzięki-odparłam

-A jakaś nagroda

-Hmm...może później?

-Ok-pomaszerował z powrotem do kuchni, a ja czekałam na posiłek. Wrócił po 10 minutach z dwoma talerzami spaghetti

-Niall to było pyszne-odarłam odkładając już pusty talerz

-No wiem

-Aleś ty skromny-skwitowałam wywracając oczami, na co on zachichotał. Oparłam się o oparcie kanapy i głowę odchyliłam do tyłu. Nagle poczułam na nogach ciężar i szybko sprawdziłam co to. Okazało się że Horan położył głowę na moich udach. Nie myśląc wiele wplotła dłoń w jego włosy i zaczęłam się nimi bawić. Dopiero po chwili dotarło do mnie co zrobiłam. Chciałam cofnąć rękę, ale Irlandczyk spojrzał na mnie z uśmiechem i powiedział

-Zostaw. Tak jest dobrze-zarumieniłam się lekko- Jesteś taka śliczna-wyszeptał, na co poczułam jeszcze mocniejszy rumieniec na twarzy i zakryłam ją dłońmi

-Nie rób tak przecież wiesz że uwielbiam Cię taką-zaśmiał się i wziął moje ręce, położył na swojej piersi i nakrył je swoimi ciepłymi dłońmi. Patrzeliśmy sobie w oczy. Wydawało się być to takie oczywiste że jesteśmy dla siebie stworzeni. Moment był idealny, czułam jak bije jego serce, ciepło jego ciała i ten hipnotyzujący wzrok, który sprawiał ze się rozpływałam

-Kocham Cię-wyszeptał

-Wiem...-odparłam i spuściłam głowę

-Nie martw się, nie musisz się śpieszyć z decyzją co dalej będzie z nami. Ja poczekam-dodał z uśmiechem

-Tak wiem, ale czuję się źle z tym że trzymam cię w niepewności tak długo...-rzekła cicho nadal nie patrząc na niego. Chłopak wstał i usiadł obok mnie. Złapał moją twarz w dłonie, zmuszając bym na niego spojrzała i powiedział spokojnie

-Wszystko jest w porządku. A najważniejsze żebyś ty była szczęśliwa. O mnie się nie martw-pocałował mnie czule w czoło i przytulił do siebie. Zamknęłam oczy wtulając się mocniej w chłopaka, i przez chwilę poczułam się jakby wszystkie problemy szarej rzeczywistości zniknęły. Zawsze wiedziałam że jest wspaniały, ale nigdy nie sądziłam że jest w stanie poświęcić swoje szczęście dla mojego...

 ****************************************************************************************************************

Cześć mordeczki!

Rozdział moim zdaniem taki sobie, ale mniejsza o to, dodaję go za prośbą Domi:* I liczę że się spodoba

 Tym razem będę okrutna i nie obędzie sie bez szantażu...uwaga 25 komentarzy!

Jeśli chcecie dowiedzieć sie co będzie dalej to komentujcie!

A i rozdział dedykuję dwum wyjatkowym osobą. Pierwszą jest właśnie Domi, która wiele razy mi pomagała i tym rozdziałem chcę dodać jej otuchy, ponieważ ma problemy z weną :) Wierzę że szybko wróci kochana :). 

A drugą osobą jest Madzia:) Dziękuję za wszystko co dla mnie zrobiłaś, i ze zawsze wierzysz we mnie, no i oczywście za nasza ostatnią ciekawą rozmowę (liczę że niedługo ja powtórzymy :P) Dzięki za wszystkie komentarze :*

Kocham Was 

Wasza Ola :)