Rozdział 79

Poszedłem do swojego pokoju cicho zamykając za sobą drzwi. Stanąłem przed lustrem i zacząłem przyglądać się swojemu odbiciu. Miała rację. To już nie byłem ja. Przecież ja nie lubię marynarek, tych strasznie obcisłych spodni i eleganckich butów, więc dlaczego to robię? Dlaczego na siłę próbuję się zmienić? Otwarłem szafę w której znajdowała się cała moja garderoba i wywaliłem wszystko na ziemię. Wszystkie rzeczy których nienawidzę wziąłem w ręce, ruszyłem do balkonu i wyrzuciłem je z wściekłością przez barierkę. Patrzyłem jak niesione przez wiatr powoli opadają na oświetlona latarniami ulice. Gdy zacząłem drżeć wróciłem do pokoju i usiadłem pod ścianą, podciągając kolana pod brodę i objąłem je zmarzniętymi ramionami. Nie wiem co się ze mną dzieje, już nie daje rady. Tak bardzo się zmieniłem i musiała mi to uświadomić kłótnia z tą drobną, słodką blondynką, którą kocham nad życie. Tak bardzo mi jej brakuje, mimo że jest za ścianą. Ale należy mi się to...skrzywdziłem ją, przez to czym się stałem. Twarz wtuliłem mocniej w kolana i rozpłakałem się jak małe dziecko....

* Z perspektywy Kasandry*

Obudziłam się wcześnie, i nie mogłam już zasnąć. Wzięłam szybki prysznic i wyszłam z pokoju. Apartament nadal był pusty, nic dziwnego chłopcy wrócili pewnie w środku nocy. Nalałam sobie soku i zaległam na kanapie przykrywając się szczelnie grubym kocem, i włączając telewizję. Po chwili usłyszałam trzask drzwi i w duchu modliłam się aby nie był to blondyn, bo bardzo nie chciałam być z nim teraz sama

-Hej, a co ty tak wcześnie tu robisz?-zapytał Liam siadając obok mnie i wchodząc pod mój koc

-Nie mogłam spać

-Widzę. Nie wyglądasz najlepiej-uśmiechnęłam się słabo-chcesz pogadać?-zapytał w końcu lustrując mnie wzrokiem

-Liam, ja nie wiem już co robić-jęknęłam

-O co wczoraj poszło?

-Niall widział jak jakiś facet się do mnie przystawia i rzucił się na niego z pięściami. Pokłóciliśmy się później jak zwykle-westchnęłam cicho-Li to już nie jest ten sam Niall, a ja nie wiem co robić by go odzyskać. Nie mam siły już walczyć...chyba na zawsze go straciłam-kilka łez spłynęło po moim bladym policzku

-Hej Cassie, nie możesz tak mówić. Wiem że się zmienił i mi też się to nie podoba, ale naprawdę cię kocha i nie możesz się poddać. Musisz za wszelką cenę walczyć o miłość. Na pewno tylko chwilowo mu odwaliło, wiem to-przytulił mnie mocno dodając otuchy

-Dziękuję Liam jesteś prawdziwym przyjacielem

-Nie ma sprawy, chcę żebyście byli szczęśliwi, a wiem że bez siebie nawzajem nie będziecie.

-Wiem to...

-Jak chcesz to mogę z nim porozmawiać-zaproponował

-Nie wiem czy to coś da...

-Warto spróbować-odparł optymistycznie na co uśmiechnęłam się lekko

-O właśnie tak masz wyglądać dzisiaj-wskazał na moja twarz-masz być uśmiechnięta, i się nie martwić. Wszystko się ułoży

-Siema kołki-mruknął zaspany Zayn wchodząc do salonu w samych bokserkach-o sorry Cassie myślałem że to Niall. Powinienem raczej powiedzieć-stanął przede mną kłaniając się nisko-witaj piękna i urocza niewiasto-popatrzyliśmy z Daddym po sobie i oboje wybuchnęliśmy gromkim śmiechem

-Ja tu chciałem być gentlemanem a wy nawet tego nie doceniacie-mruknął urażony

-Oj nie gniewaj się, na przeprosiny zamówimy sobie pyszne śniadanie, co ty na to?-zapytałam uśmiechając się miło

-Jasne.

Po chwili już siedzieliśmy w kuchni i jedliśmy pyszne naleśniki. Międzyczasie dołączył do nas Harry i Lou. Nadal brakowało Niall'a, i szczerze mówiąc trochę się niepokoiłam. Ta wczorajsza rozmowa była dość ostra i mógł przecież coś sobie zrobić

-Cześć..-z zamyślenia wyrwał mnie słodki i zaspany głos blondyna. Odetchnęłam z ulgą opierając się o oparcie i ukradkiem zmierzyłam chłopaka wzrokiem. Miał na sobie dresy i jakąś koszulkę, a jego włosy śmiesznie sterczały.

-Chodź, mamy twoje ulubione naleśniki -Tommo zaciągnął Irlandczyka siłą na krzesło i postawił przed nim górę naleśników z czekoladą. Blondynowi zaświeciły się oczy ze szczęścia, i od razu zaczął pochłaniać zawartość talerza. Między nami dało się wyczuć napiętą atmosferę, ale nikt nic nie mówił. Na szczęście...

-No dzieciaki!-krzyknął mój tata wchodząc do kuchni, i tym samym wyrywając mnie z transu i użalania się nad sobą-jedzcie i zbieramy się na próbę. Ty Kasandra możesz dzisiaj odpocząć, bo musimy poustalać parę spraw, i poinformować dźwiękowców i zespół co gramy i jak, więc nie będziesz miała co robić

-Aha, to dobrze-odparłam słabo się uśmiechając

-A tylko bądź gotowa na 17 bo spotykamy się z mamą-ojciec posłał mi znaczące spojrzenie, po którym wiedziałam że mam raczej być gotowa psychicznie na to co się będzie działo.

-Ok-po chwili chłopcy wyszli a ja rzuciłam się na kanapę włączając jakiś program i myśląc nad tym co robić...

-Ale się wystroiłaś-zagwizdał Harry stając w drzwiach mojego pokoju

-Już wróciliście?-zapytałam nie odrywając wzroku od mojego odbicia w lustrze

-Poprawka. Ja wróciłem. Oni dalej się męczą na próbie-odparł cwaniacko

-To co tym razem wymyśliłeś?-zaśmiałam się odwracając do niego przodem

-Pozostałem przy standardzie, czyli zawroty głowy

-No tak, przecież to był by cud gdybyś był na całej próbie

-No weź przecież muszę się oszczędzać-rozłożył się na moim łóżku z uśmiechem

-Oj Hazza jesteś niemożliwy-pokręciłam bezradnie głową i usiadłam obok niego

-A ty gdzie się wybierasz, że tak ślicznie wyglądasz

-Spotkanie z matką. Chcesz może pójść tam za mnie-zapytałam z nadzieją

-Będzie aż tak źle, że nie chcesz tam iść?-zapytał podnosząc się do pozycji siedzącej

-Mój tata chce wystąpić o rozwód, a ona jest histeryczką i może stać się dosłownie wszystko-mruknęłam cicho spuszczając głowę

-Przykro mi, nie wiedziałem-szepnął

-Nic dziwnego. Nikt nie wiedział, nie ma się czym chwalić

-Niall'owi nie powiedziałaś?

-Jakoś nie było okazji-mruknęłam-boję się tam iść

-Hej blondyno-szepną z ciepłym uśmiechem chwytając mnie za rękę-wszystko będzie dobrze, zobaczysz

-Naprawdę tak myślisz?-zapytałam z nadzieją

-No jasne że tak. Oboje cię kochają i nie zrobią nic głupiego

-Dzięki Harry-odparłam próbując się uśmiechnąć, lecz chyba nie specjalnie mi to wyszło bo po chwili oberwałam czymś miękkim w twarz. Gdy otrząsnęłam się z szoku zrozumiałam co się stało. Harry trzymał w rękach białą puchową poduszkę i uśmiechał się zadziornie

-Czy ty zrobiłeś to co myślę że zrobiłeś?

-To zależy co myślisz że zrobiłem?-wymruczał pochylając się w moją stronę, a jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko od mojej

-Chyba już wiem- szepnęłam i przywaliłam mu z całej siły inną poduszką

-Zemszczę się-wycedził przez zęby i już się zamachnął, ale w progu stanął mój tata

-Kasandra jesteś gotowa?o widzę Harry że już ci lepiej

-Tak..to znaczy bo...Twoja córka czyni cuda!-wykrzyknął skacząc po łóżku

-Dobra ten przypadek jest nieuleczalny-mruknął Paul do siebie kręcą bezradnie głową-chodź kochanie, mama już czeka

-Ok-szliśmy do hotelowej restauracji w ciszy, oboje pochłonięci własnymi myślami. Nie przeszkadzało mi to, wręcz przeciwnie. Przecież za chwilę zobaczę kobietę, która mnie urodziła, pewnie kłócącą się z moim tatą.

-Kochanie-z zamyślenia wyrwał mnie głos mamy

-Mama....-szepnęłam wpatrując się w nią z lekkim uśmiechem.

***********************************************************************************************************

Cześć

Słuchajcie, rozdział jest dłuższy niż zwykle, dlatego że mam złą wiadomość. Otóż od teraz rozdziały będą pojawiały się trochę rzadziej. Mam nadzieję ze mnie zrozumiecie, ale mam szkołę, obowiązki domowe i też muszę kiedyś spać :P

A dobrą wiadomością jest za to to iż nie ma szantażu Yeah!!!

Więc mam nadzieję ze wam sie spodoba, i niebawem się "zobaczymy" :P

Tak jak pisałam, nie wiem kiedy będzie kolejny rozdział. Postaram sie pisać je i wstawiać często, lecz nie wiem czy mi wyjdzie :)

Więc do zobaczenia:)

I komentujcie!!!!

Kocham Was

Wasza Ola :*