Rozdział 76

Wieczorem wyszłam bez słowa z pokoju mojego i Niall'a i zapukałam kilka drzwi dalej. Otworzył mi
Lou w samych bokserkach

-Louis idź się ubrać i zawołaj Harry'ego- rzekłam zakrywając oczy dłońmi
-Wszyscy marudzicie dzisiaj-mruknął pod nosem. Loczek staną w drzwiach za spuszczoną głową
-Możemy wyjść się i pogadać?-zapytałam nieśmiało
-Jasne-chłopak ubrał buty i wyszliśmy.
Zjechaliśmy windą na trzecie piętro i usiedliśmy na opustoszałym o tej porze basenie
-Chciałam skończyć ta poprzednią rozmowę-zaczęłam bawiąc się nerwowo rękami-bo mówiłeś że nie docenia tego wszystkiego co dla mnie robi. To nie tak. Jestem mu wdzięczna że mnie tu ściągnął, załatwił tą pracę, ale. No właśnie cały czas to ale...-pokręciłam bezradnie głową
-Kasandra naskoczyłem wtedy strasznie na siebie i przepraszam, ale gdy widzę jak bardzo się stara i że nie przynosi to żadnych efektów, to nie mogę wytrzymać. Traktuję go jak brata i zależy mi żeby był szczęśliwy.
-Wiem Harry i bardzo się cieszę, że jesteście blisko-uśmiechnęłam się niepewnie
-Słuchaj gadałem z nim tak szczerze po waszej kłótni i wiem on naprawdę żałuje. Zrobi wszystko żebyś tylko mu wybaczyła Cass...
-Wiem, widzę to. Potrzebuję trochę czasu żeby to zrozumieć. To śmieszne-położyłam się na kafelkach, wpatrując w śnieżno biały sufit- Serce mówi mi żebym dała mu szansę. Żebyśmy znów byli razem, bo przecież za nim tęsknię, ale rozum się boi i chce się upewnić... Jak myślisz Hazza co z tym zrobić?
-Powiedz mu-odparł kładąc się przy mnie i odgarniając moje blond włosy z czoła
-Tylko co?
-Właśnie to, że go kochasz. Bo kochasz prawda?-zapytał szybko, mierząc mnie troskliwym spojrzeniem jego szmaragdowych tęczówek
-Oczywiście że tak-odparłam pewnie, bo co do tego nie miałam żadnych wątpliwości
-Więc idź powiedz mu ze go kochasz, ale się boisz i musisz to wszystko na spokojnie przemyśleć
-Myślisz że nie będzie zły?
-Dziewczyną on za tobą szaleje, będzie się cieszył ze jesteś z nim szczera-uśmiechnął się szeroko-no leć do niego
-Wiesz że jesteś najlepszym przyjacielem na świecie-rzekłam patrząc w jego duże oczy
-Pewnie ze wiem
-Dziękuję Harry
-Da Ciebie wszystko-przytuliłam mocno loczka dając mu buziaka w w policzek i popędziłam do Niallera
-Niall- zawołałam od progu
-Mamo proszę Cię-szepnął do telefonu siedząc na skraju łóżka ze spuszczoną głową-zrozum mnie-chłopak spojrzał na mnie, miał łzy w oczach. Zabrałam mu telefon nie mogąc patrzeć na ten smutek i odezwałam się do słuchawki
-Pani Horan?
-Tak-odparła zdezorientowana kobieta
-Z tej strony Kasandra, może pani pamięta niedawno z Nialle'm odwiedziłam panią
-Tak pamiętam
-Wiem ze to nie moja sprawa, ale Niall nie wie co robić. Kazała mu Pani wybrać między rodziną, a karierą a to najgorsza rzecz jakiej mogła się Pani dopuścić. Kocha rodzinę, ale muzyka to jego życie, chce Pani żeby rezygnował z marzeń? Proszę postawić się na chwilę w jego sytuacji. Jest mu bardzo ciężko bo jest daleko od domu, a matka powinna go wspierać, bo tego najbardziej potrzebuje.
-Daj mi syna-wychrypiała po chwili ciszy. Oddałam blondynowi słuchawkę a on uważnie słuchał tego co mówi do niego kobieta. Po chwili rozchmurzył się i zakończył rozmowę
-Dziękuję Cassie, zrozumiała-rzekł rozpromieniony
-To dobrze, cieszę się że już wszystko w porządku-uśmiechnęłam się ciepło-Chciała z tobą porozmawiać o nas-rzekłam niepewnie
-Tak?-zapytał wystraszony
-Bo widzisz to nie jest prosta sprawa. Ja jestem zagubiona. Chcę żeby było dobrze, ale się boję. Nie wiem czy rozumiesz co mam na myśli?
-Rozumiem-skinął głowa wpatrując się w moje oczy. Pod wpływem jego spojrzenia zaczęłam się rozpływać
-Ja...ja nie wiem co robić-odparłam nie mogąc oderwać od niego wzroku
-Jeśli chcesz ja poczekam. Usunę się z twojej drogi dając ci czas do namysłu
-Nie-krzyknęłam. Zabrzmiało to bardziej desperacko niż powinno-chodzi o to że nie chcę żebyś znikał. Musisz być przy mnie i pomagać mi, bo dobrze wiesz ze bez ciebie sobie nie radzę. Po prostu na razie bądźmy przyjaciółmi, a ja spróbuję jak najszybciej zrozumieć. Zgoda?-zapytałam z nadzieją
-Zgoda. Najważniejsze żebym miał cię blisko-uśmiechnął się lekko-A przyjaciele się w takich momentach mogą uściskać prawda?-zapytał nieśmiało
-Jak najbardziej-odparłam i przyłożyłam głowę do jego klatki piersiowej. Blondyn otoczył mnie ramionami i delikatnie głaskał po plecach. Nie był to zwykły uścisk. To było coś więcej, ale żadne z nas nie chciało tego przerywać

Tej nocy nie mogłam spać. Moje myśli toczyły jedną z największych bitew. Życie jest trudne. Chcę żeby było jak dawniej, ale jednocześnie chcę iść do przodu. Chyb już znudziła mi się ta zabawa w dorosłość...

************************************************************************************************************************

Hej:)

Rozdział kompletnie mi się nie podoba, i wiem że jest beznadziejny, ale byłam strasznie zabiegana i nie miałam czasu nic napisać, dlatego dodaję .

Ale do rzeczy. Dziś chciałam Wam powiedzieć że jestem strasznie szczęśliwa, gdyż mamy ponad 25 tyś. wejść na bloga. Naprawdę dziękuję Wam za to wszystko. Ciesze się że czytacie moje wypociny już tak długo(od kwietnia)

Nie daję szantażu bo nie mam siły, i liczę że bez tego się postaracie:P a im więcej komentarzy tym szybciej nowy rozdział, więc piszcie :P

Jeszce raz bardzo dziękuję i spadam się uczyć:P hahahh....uczyć...ja...dobra uznajmy że to nie jest żart

Kocham Was :)

Wasza Ola :)