Rozdział 64

Dziś rano wróciłam do Londynu, i właśnie siedzę na ostatnich już zajęciach u Katherine nie mogąc się doczekać tych zbawiennych słów „Możecie już iść”

-Dziękuję Wam za uwagę, pamiętajcie aby rozwijać się dalej bo macie niespotykany talent, możecie już iść-nareszcie moje modły zostały wysłuchane. Wrzuciłam wszystko do torby i ruszyłam do wyjścia. Zatrzymałam się jeszcze przy kobiecie i rzekłam z uśmiechem

-Dziękuję, gdyby nie Pani nie dostałą bym tej pracy

-Dostała byś ją bo masz talent. A teraz musisz to udowodnić Jennifer, więc nie zawiedź mnie bo ręczyłam za ciebie

-Nie zawiodę, obiecuję-przytuliłyśmy się i wyszłam. Przed salą czekali na mnie Susan, Angela i oczywiście Peter.

Wszyscy razem wyszliśmy z budynku żartując.

Na ulicy zobaczyłam znajome mi auto i jego właściciela, którego też od razu poznałam. Zostawiając przyjaciół popędziłam w stronę mężczyzny i od razu rzuciłam mu się na szyję. Chłopak przytulił mnie mocno i zakręcił wokół własnej osi śmiejąc się dźwięcznie. Gdy mnie postawił spojrzałam mu w oczy i zapytałam z niedowierzaniem

-Niall ale co ty tu robisz, mieliście wrócić dopiero za dwa dni?

-No tak ale Paul stwierdził że powinienem jeszcze odpocząć i przylecieliśmy następnym samolotem

-Tęskniłam za tobą-szepnęła dając mu buziaka w usta

-Serio??-spojrzał na zegarek a potem znów na mnie-minęło dopiero sześć godzin odkąd się widzieliśmy

-I tyle wystarczyło-szepnęłam tonąc w jego niebieskich tęczówkach, już znów miałam zanurzyć się w jego ciepłych wargach lecz ktoś nam przerwał.

-Ja nie mogę ty jesteś Niall Horan z One Direction!!. Kasandra ty chodzisz z Niallem Horanem, czemu nic nie mówiłaś?!?-wrzasnęłam Angela która wraz z pozostałą dwójką stała już obok nas. Odsunęłam się lekko od chłopaka, ale ten objął mnie i uśmiechnął się miło

-Cześć miło cię poznać

Irlandczyk szybko dał dziewczynie autograf, i już po chwili siedzieliśmy w aucie jadąc w nieznanym mi kierunku, bo mój chłopak jak zwykle nie chciał mi nic powiedzieć.

Patrzyłam cały czas na jego twarz, na której panował uśmiech. W oczach tańczyły mu radosne iskierki, które były piękne...po prostu piękne.

Zatrzymaliśmy się pod jakąś restauracją...no tak wiecznie głodny Nialler wrócił.

Trzymając się za ręce weszliśmy do środka, lecz nie usiedliśmy przy żadnym ze stolików, tylko poszliśmy dalej na taras. Co ten farbowany blond potwór znów wymyślił?

Zeszliśmy po schodkach i ruszyliśmy krętą ścieżką w głąb ogrodu. Gdy już zatrzymaliśmy się zaparło mi dech w piersiach. Na środku stał mały stolik, już ładnie zastawiony, a na nim długie świece. Wokół na drzewach i krzewach wisiały kolorowe lampki które dawały świetny nastrój. Spojrzałam na chłopaka nie mogąc uwierzyć własnym oczom i wydukałam

-To-to wszystko dla mnie?

-Oczywiście że tak słonko-pocałował mnie w czoło-to co zjemy coś?-zachichotałam i usiedliśmy.

Skończyliśmy jeść, a chłopa zaczął niepewnie

-Nie podziękowałem Ci jeszcze za to że powiedziałaś wtedy o mnie te wszystkie słowa, że stałaś za mną murem gdy mnie obrażali

-Niall zawsze będę po twojej stronie, i gdy tylko będę mogła to będę ci pomagała...bo Cię Kocham

-Ja Ciebie też Cassie- usiadłam mu na kolanach i złożyłam subtelny pocałunek na jego miękkich wargach.

-Ma coś dla ciebie-uśmiechnął się szeroko i wyjął z kieszeni niewielkie pudełeczko. Wzięłam je niepewnie w ręce i powoli otworzyłam. Patrząc na jego zwartość zakryłam usta dłonią aby nie wybuchnąć płaczem.

-Niall to jest piękne...ale nie musiałeś

-Zasługujesz na to żeby cię doceniać- zarumieniłam się-to co założysz

-Pewnie że tak-wyjęłam z pudełeczka śliczne srebrne kolczyki w kształcie serc z wygrawerowanymi na nich malutkimi literami N+K

-Tak jak myślałem, ślicznie w nich wyglądasz

-Dziękuję głuptasie-pocałowałam go jeszcze raz, ale tym razem zdecydowanie bardziej namiętnie i zaczęliśmy się zbierać.

Oboje byliśmy we wspaniałych humorach co dało się zauważyć z zewnątrz bo przy wyjściu kelner zaczepił nas pytaniem

-Czyli wieczór się udał?

-Tak dziękujemy -odparł Niall i już po chwili wsiedliśmy do samochodu.

Zatrzymaliśmy się pod naszym domem w którym była już reszta One Direction. Jak weszliśmy od razu poczułam tą wspaniałą atmosferę.

Wszyscy siedzieli jak zawsze w salonie śmiejąc się wniebogłosy i wygłupiając. Oparłam się o futrynę przyglądając się temu wszystkiemu co wyprawiali moi przyjaciele.

Teraz właśnie mogę sobie z czystym sumienie powiedzieć że jestem szczęśliwa...cholernie szczęśliwa...

********************************************************************************************************

Hello moje mordki kochane:)

Ten rozdział też jest jednym ze "słodkich", ale mi osobiście się nawet podoba, a wam?

Dzięki za komentarz pod poprzedni, ale mam nadzieję że tu będzie ich więcej...duuuuużo więcej. Bo nie dodam kolejnego!!!(nie no żartuje, aż takim potworem nie jestem, ale będę miała focha na was :P)

A i jeszcze jedno, dostałam link z blogiem Kamy, zajrzyjcie. Dziewczyna dopiero zaczyna, więc dopiero akcja się zaczyna rozkręcać. Tu macie link http://dream-of-brown-eyes.blogspot.com/

I komentujcie bo zabiję!!

Kocham Was i tak :P

Wasza Ola :*