Rozdział 45

*Z perspektywy Kasandry*

Obudził mnie huk, od razu poderwałam się do pozycji siedzącej

-Przepraszam że cie obudziłem kochanie, śpij dalej-powiedział Niall zbierając z podłogi zawartość szuflady która przed chwilą wylądowała na podłodze

-Nic się nie stało, idę coś zjeść idziesz też?

-Zjeść? Zawsze-odparł ze słodkim uśmiechem łapiąc mnie za rękę. Weszliśmy do kuchni a tam wszyscy grzecznie jedli śniadanie. Coś jest nie tak bo nikt nie rzuca się jedzeniem ani sztućcami.

-O cześć Cassie może kawy-zapytał Zayn odsuwając mi krzesło

-Poproszę-powiedziałam zdezorientowana

-Zrobiliśmy tosty częstuj się-dodał Lou z wielkim uśmiechem

-Dobra co jest?

-A co ma być?-zapytał Hazza

-No nikt się niczym nie rzuca i dzielicie się nawzajem żarciem

-Nic, po prostu od dzisiaj jesteśmy gentelmenami.-odpowiedział jak gdyby nigdy nic Zayn

-I myślicie że w to uwierzę? Mówcie o co chodzi

-No serio o nic

-Dobra chłopaki, i tak kiedyś musieli byśmy jej to powiedzieć-odezwał się w końcu Liam

-A więc nasz pianista zachorował i nie będzie miał kto grać na dzisiejszym koncercie, twój tata obdzwonił wszystkich muzyków jakich tylko zna i nikt się nie zgodził-powiedział na jednym wdechu, nie robiąc żadnej przerwy Liam

-Ok...ale jaki związek ja mam z tym wszystkim?

-Bardzo byśmy chcieli żebyś to ty z nami zagrała-odparł Lou patrząc na mnie błagalnym wzrokiem

-Nie patrzcie tak na mnie, nie ma mowy

-Ale dlaczego?-zapytał Hazza robiąc jedną ze swoich smutnych min

-Bo nie wyjdę na scenę, to jest jedna z rzeczy których panicznie się boję. Za każdym razem gdy widzę ze cała uwaga skupiona jest na mnie nie umiem się nawet ruszyć-spuściłam głowę i zaczęłam jeść dalej

-Ale Cassie prosimy, co ja gadam błagamy. Jesteś naszą ostatnią nadzieją Zrobimy co tylko chcesz

-Co tylko chcę?-upewniłam się z cwaniackim uśmiechem

-Tomlinson debilu dlaczego to powiedziałeś?-krzykną na niego Harry

-Bo by się nie zgodziła, i nie mów na mnie debilu kochanie bo nie będę z tobą spał

-No przepraszam kotku po prostu się stresuje

-No widzisz Cass jeśli się nie zgodzi oni będą się cały czas tak kłócić

-Dobra, już niech wam będzie ale, mam kilka warunków

-Trochę się boję ale dawaj-odparł Niall

-Jak wyjedziecie macie być grzeczni, nie pić za dużo i słuchać się Liama ok?

-Tak jest-odpowiedzieli razem i zasalutowali.

-Coś jeszcze kotku?-zapytał czule blondynek

-No oczywiście macie mi przywieść jakieś pamiątki- odparłam z poważną miną. Lecz długo tak nie wytrzymałam i już po chwili wszyscy śmialiśmy się wniebogłosy

-Dobra starczy tego, musimy zaraz jechać na próbę

-A ile mamy dokładnie czasu-zapytał niezbyt zainteresowany tym Lou wpychając sobie do ust kolejny kawałek tosta. Liam zerknął na zegarek i odpowiedział spokojnie

-Jakieś pół godziny

-Co?!-wykrzyknęłam

Pobiegłam szybko na górę doprowadzić się do jakiegoś normalnego stanu. Szybko wzięłam prysznic Ubrałam się i zbiegłam do chłopców którzy siedzieli w salonie i grali w jakąś grę.

-No to co idziemy?

-Wow szybka jesteś-powiedział Hazza wstając. Przewróciłam oczami i ruszyłam do auta.

Wysiedliśmy pod halą i udaliśmy się do środka. Wszędzie trwały już przygotowania.

-Cześć tato-przytuliłam ojca który stał na scenie z toną różnych papierów i przeglądał je

-O cześć kochanie, witajcie chłopcy...Jednak udało wam się ją namówić-powiedział z uśmiechem

-No wiesz Paul nie mogła się oprzeć naszemu urokowi osobistemu-powiedział dumnie Lou, teatralnie zarzucając grzywą. Wszyscy wybuchnęli głośnym śmiechem.

-Ok chłopaki zaraz wam wystawią tu bliżej fortepian i poćwiczycie trochę.

-Dobra-odkrzyknęli chórkiem. Po chwili grałam już przy pięknym, choć lekko zakurzony fortepianie „I want”. Próba wyglądał na szczęście inaczej niż sobie to wyobrażałam. Chłopcy starali się i nie wygłupiali. Każdy chciał jak najlepiej wypaść.

-Dobra, chwila przerwy odpocznijcie- powiedziałam po godzinnym ćwiczeniu

-O dzięki-chłopcy się rozeszli, a ja pozbierałam na kupkę nuty i też ruszyłam do wyjścia. Nagle ktoś pociągnął mnie na środek sceny

-Cieszę się że cię mam-powiedział z uśmiechem Niall opierając swoje czoło o moje

-Ja też się cieszę

-Będę bardzo tęsknił

-Wiem-westchnęłam-ale nie gadajmy o tym, będziemy mieć całe życie przed sobą

-Wyjdziesz kiedyś za mnie?-zapytał po krótkiej chwili milczenia

-Oczywiście że tak-odparłam z uśmiechem

-Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie!!-krzyknął i zaczął mnie kręcić wokół własnej osi.

-Ale ja nasz synek będzie miał na imię Liam?-zapytał odstawiając mnie

-Dobrze, a córka hmmm....Noel?

-Ślicznie-powiedział i pocałował mnie w czoło. Na scenę wbiegli zdyszani chłopcy

-Co się stało, krzyczałeś-oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Usłyszeliśmy głos mojego taty

-Chodźcie się przebierać, zostało mało czasu. Kasandra to jest Weronica, pokaże ci twoją garderobę i pomoże wybrać strój. Za pół godziny w garderobie chłopców macie być wszyscy gotowi ok?

-Jasne-odkrzyknęliśmy i każdy ruszył w swoją stronę.

*******************************************************************************************

Cześć a więc mam do was dwie sprawy :) Proszę przeczytajcie

 1. A więc jest mi bardzo bardzo smutno że dajecie tak mało komentarzy :(. Bo jak nie komentujecie to nie wiem czy podoba wam się czy nie i czy chciały byście coś pozmieniać :) Więc proszę pod tym rozdziałem postarajcie się chociaż 8 komentarzy? :)

2. Zostało jeszcze kilka dni do końca konkursu na blog miesiąca w którym biorę udział. Więc jeśli były byście tak miłe to proszę głosujcie na mnie na tej stronie http://one-direction-only-moments.blogspot.com/ (Numer jeden :)

To chyba wszystko:) Kocham was

Wasza Ola :*