Rozdział 11

-Chłopaki!!!!jesteście?!

Po schodach zbiegł szczęśliwy Zayn a za nim Lou, oboje od razu rzucili się na mnie i zaczęli ściskać

-Ja też się ciesze że was widzę ale zaraz nie udusicie-wydyszałam

-O sorry po prostu tak się cieszymy-wykrzyknął Lou

-No to skoro macie tyle energii to pomóżcie mi wnieść te pudła do mojego pokoju-chłopaki posłusznie wykonali moje polecenie, a później zaczęliśmy rozpakowywanie i urządzanie pokoju. Po 10 minutach przyszedł Harry z Niall'em, oczywiście też pomagali. Moje rzeczy latały po pokoju w tę i z powrotem a ja turlałam się po podłodze ze śmiechu, tak ja Lou i Niall. Później pomogłam chłopcom rozpakować ich rzeczy i po jakiś 3 godzinach wszystko było już na swoi miejscu, a my poszliśmy się położyć bo to był naprawdę męczący dzień. Siedziała i przeglądałam zdjęcia, gdy usłyszałam pukanie do drzwi.

-Proszę-drzwi się uchyliły a do pokoju zajrzał Niall

-Hej mogę, czy jesteś zmęczona?-zapytał nieśmiało

-No co ty wchodź-wszedł i zajął miejsce na łóżku obok mnie

-Czemu nie śpisz?-zapytałam

-Nie wiem, jakoś wcale nie chce mi się spać. A ty co robisz?

-A przeglądam zdjęcia

-Ty je robiłaś?-zajrzał na jedno z nich

-No tak-odpowiedziałam nieśmiało

-A pokażesz mi , bardzo chciał bym je zobaczyć

-Serio??-zapytałam z niedowierzaniem

-No oczywiście!-zawahałam się chwilę a on dodał-no proszę pokaż...

-Dobrze-rzekłam i podałam mu album. Oglądał wszystkie zdjęcia dokładnie, w skupieniu i ciszy. Gdy zamkną album i podał mi go zapytałam lekko speszona jego milczeniem

-I co myślisz?

-Nie wiem co powiedzieć, te zdjęcia są świetne, wyglądają jak profesjonalne, naprawdę jesteś wspaniała-na dźwięk jego słów zarumieniłam się i powiedział cicho

-Dziękuję

-Na prawdę chcesz zmarnować taki talent i studiować medycynę -zapytał z niedowierzaniem

-To nie tak...

-A jak?-nie dawał za wygraną

-Rodzice zaplanowali mi całe życie zanim się urodziłam, nie am innego wyjścia...

-Zawsze jest inne wyjście Kasandra...tylko musisz chcieć-mówił spokojnym i opanowanym głosem

-Bardzo chcę-do oczu napłynęły mi łzy-tylko oni tego nie rozumieją- Niall gdy zobaczył łzę spływającą po moim policzku przytulił mnie a ja wtuliłam się w niego. Właśnie tego teraz potrzebowałam-odrobinę czułości i zrozumienia.

-Musisz być silna i walczyć o swoje marzenia, bo pamiętaj że twoje szczęście jest najważniejsze-odsunęłam się od niego tak że mogłam mu spojrzeć w oczy i powiedziałam

-Dziękuję, naprawdę

-Na mnie zawsze możesz liczyć-mówiąc to otarł łzy z moich policzków i uśmiechnął się.

Długo jeszcze gadaliśmy o wszystkim i o niczym. W pewnym momencie gdy oboje leżeliśmy na łóżku, właściwie to Niall leżał a ja trzymałam głowę na jego brzuchu, spojrzał na zegarek i powiedział:

-O matko już druga

-No co ty tak szybko??

-Niestety...Dobra chyba już pójdę i dam ci spać

-Zostań jeszcze trochę, proszę-uśmiechnęłam się do niego najładniej jak tylko umiałam

-Dla ciebie wszystko-rzekł i odwzajemnił uśmiech. Gadaliśmy tak jeszcze trochę, trochę...właściwie to Niall wyszedł ode mnie przed czwartą. Na pożegnanie przytuliliśmy się życząc dobrej nocy.